“Εσύ δεν είσαι πλεονέκτης; Δεν είσαι άρπαγας; Δεν κρατάς για τον εαυτό σου όσα σου δόθηκαν για να τα διαχειρισθείς προς όφελος όλων; Αυτός που γδύνει τον ντυμένο θα ονομαστεί λωποδύτης, αλλά αυτός που δεν ντύνει τον γυμνό μήπως δεν αξίζει αυτή την ονομασία; Το ψωμί που αποθηκεύεις είναι του πεινασμένου, τα ρούχα που συσσωρεύεις είναι του γυμνού, τα παπούτσια που τα’ χεις και σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου, τα λεφτά που θάβεις για να μη στα κλέψουν είναι του φτωχού. Είναι τόσοι αυτοί που αδικείς όσοι αυτοί που θα μπορούσες να βοηθήσεις.” — Μέγας Βασίλειος Continue reading →
Ο εικαστικός καλλιτέχνης και θεωρητικός της τέχνης Βαγγέλης Παππάς, σε μια διάλεξη με γενικό τίτλο, «Μαniera Greca», χωρισμένη σε δύο μέρη: α) τι ήταν το βυζάντιο, και ποιά η συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή Ιστορία, και β) ποιά η συμβολή της Βυζαντινής ζωγραφικής στη μοντέρνα Ευρωπαϊκή τέχνη (https://www.youtube.com/watch?v=FdqV2… ). Σκοπός του πρώτου μέρους, το οποίο παρουσιάζουμε σήμερα, ήταν να στοιχειοθετηθεί η παραπληροφόρηση εις βάρος της πραγματικότητας του Βυζαντινού (όπως τον ονομάζουμε σήμερα) κόσμου, και να τεκμηριωθεί η ελληνικότητα και η προσφορά του στη δυτική παιδεία και σκέψη. Η διάλεξη δόθηκε, μέσα στα πλαίσια του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Περιστερίου, τον Δεκέμβριο του 2017.
Σύμφωνα με ένα σύντομο ορισμό, ιστορία είναι η μνήμη της ανθρωπότητας. Άλλος ορισμός εκτενέστερος λέει πως ιστορία είναι η επιστημονικά επεξεργασμένη γνώση των γεγονότων που έγιναν στο παρελθόν από τους ανθρώπους και που θεωρούνται αξιομνημόνευτα.Αντικείμενο της ιστορίας είναι οι άνθρωποι, τα έργα τους, η δράση τους, ειδικότερα οι συγκεκριμένες πράξεις των ανθρώπων και όχι ο άνθρωπος ως ιδέα. Το μεμονωμένο άτομο και οι πράξεις του ενδιαφέρουν την ιστορική έρευνα εφόσον έχουν σχέση, άμεση ή έμμεση, με πιο γενικά θέματα και είναι συνάρτηση του τρόπου ζωής ομάδας ανθρώπων μιας ορισμένης εποχής. Η ιστορική έρευνα αναφέρεται βέβαια και σε άλλα γεγονότα, όπως π.χ. στην έκρηξη ενός ηφαιστείου, αλλά μόνο στο μέτρο της σχέσης του ανθρώπου και της αντίδρασής του σε αυτά τα γεγονότα. Αυτονόητο είναι ότι για την ιστορία δεν έχουν αξία όλες οι ανθρώπινες πράξεις. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η πρώτη φάση του δύσκολου έργου του ιστορικού, ο οποίος θα πρέπει να αξιολογήσει, να διακρίνει και να απομονώσει τις ομοειδείς ενέργειες του ανθρώπου.
