Εφαρμόζοντας και η Νέα Δημοκρατία την Συμφωνία των Παρισίων, σύμφωνα με την οποία πριν την δημιουργία της Παγκοσμίου Κυβερνήσεως όλα τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις ιδεολογίες τους και να συνεργαστούν για την επίτευξη του τελικού στόχου τους που είναι η Νέα Τάξη τους, έχει εγκαταλείψει προ πολλού την ιδεολογία της. Αν είχε ποτέ ιδεολογία. Βάσει της Συμφωνίας αυτής τα Νεοταξικά πολιτικά κομμάτια, κόμματα, κάνουν μεταγραφές στελεχών και εναλλάσσουν πολιτικές θέσεις ενώ ο λαός αγωνίζεται να επιβιώσει μη ξέροντας ποια ιδεολογία να υποστηρίξει διότι τον εκπαίδευσαν «ν’ ανήκει» κάπου μέσω του φανατισμού.
«Σοκ στο πανελλήνιο!». «Άναυδη η Κοινή Γνώμη έμεινε από το γεγονός…». «Έπεσαν από τα σύννεφα…». (Η αφόρητη κοινοτοπία της… ανθρωποβροχής). «Αποτροπιασμός για τον ξυλοδαρμό…». Κάθε φορά που ξανασυμβαίνει πράξη βίας από ανηλίκους, για καμμιά εβδομάδα περίπου, θα παρελαύνει νυχθημερόν στα κανάλια, η έκπληξη, το σοκ, η μετά βδελυγμίας περιγραφή του γεγονότος, η πανελλήνια αποδοκιμασία και αποστροφή. Ο θυμός των «νοικοκυραίων», η διάρρηξη της μακαριότητάς τους. Θα ακουστούν και δυο – τρεις αναλύσεις για την έλλειψη παιδείας, και… καληνύχτα σας, πάμε σε διαφημίσεις. Και πού οφείλεται τελικά η ευκολία της βιαιοπραγίας των ανηλίκων; Μα στην ατιμωρησία.