Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το Κυπριακό πρόβλημα. Μία ώρα αργότερα, τα Τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν την Λευκωσία, την Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει. Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, Τουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από την Λευκωσία προς την Αμμόχωστο στα ανατολικά και προς τα Λεύκα-Λιμνίτη στα δυτικά. Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Καραμανλή στην Αθήνα, εκτελώντας εντολές και οδηγίες από τις ΗΠΑ διαπιστώνει την τραγική “αδυναμία” της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι Ελληνικές αντιδράσεις. Με λίγα λόγια, κατα τον Καραμανλή, «η ένοπλος αντιμετώπισις των τούρκων καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων και δεν ήτο δυνατόν να επιχειρηθεί χωρίς κίνδυνο εξασθενίσεως της αμύνης αυτής ταύτης της Ελλάδος», « ούτε πρέπει ν’ αντιδράση η Ελλάς με βίαν εις την βίαν και με δολιότητα εις την δολιότητα» και ότι «η κυβέρνησις δεν είχεν άλλην εκλογήν παρά να δώση την μάχην εις τον διπλωματικόν τομέα, διότι αι μαχόμεναι σκληρώς εθνικαί δυνάμεις δεν ήτο δυνατόν να ενισχυθούν από την Ελλάδα». Αυτός ήταν ο «εθνάρχης Κ. Καραμανλής ο οποίος σε συνομιλία που είχε την ίδια μέρα με τον Γλάυκο Κληρίδη του ανέφερε:
Κληρίδης: Για όνομα του Θεού. … Ούτε ένα πλοίο κ. Πρόεδρε;
Καραμανλής: Είστε μόνοι σας. Η Ελλάδα δεν έχει οργανωμένο στρατό, είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε γιατί εγώ δεν ελέγχω την κατάσταση.
Κληρίδης: Καλά, ο Μαύρος (υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας) είπε ότι μεταξύ ατίμωσης και πολέμου προτιμούμε τον πόλεμο.
Καραμανλής: Άλλος ο Μαύρος, άλλος εγώ.
Μέχρι το βράδυ, η Ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται.
Η κατάσταση στις Ελληνικές/Ελληνοκυπριακές δυνάμεις ήταν τραγική. Ο τότε επικεφαλής της Εθνικής Φρουράς ταξίαρχος Γεωργίτσης με αναφορά του αμέσως μετά το τέλος του «Αττίλα-1», στις 29/7/1974, προς το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων στην Αθήνα, σημείωνε ότι «οι μονάδες έχουν φθάσει εις τα όρια αποσυνθέσεως, παρουσιάστηκαν σοβαρά κρούσματα αυτοδιαλύσεως μονάδων προσλαμβάνοντα μορφήν ανταρσίας».
Στις 04.55′ της 14/8/1974, μιάμιση ώρα μετά το ηθελημένο από πλευράς Τουρκίας ναυάγιο των ειρηνευτικών συνομιλιών της Γενεύης, η τουρκική Πολεμική Αεροπορία άρχισε τις επιδρομές της στην Κύπρο, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων και βόμβες ναπάλμ εναντίον μη στρατιωτικών στόχων, όπως ήταν σχολεία και νοσοκομεία, μέχρι τις 9 το πρωί, οπότε ξεκίνησε η εξόρμηση της 39ης Μεραρχίας από το Κιόνελι στα ανατολικά προς την Αμμόχωστο, επί δύο αξόνων, χωρίς ουσιαστικά καμία αντίσταση, αφού οι Ελληνοκύπριοι πέταγαν τα όπλα τους και φορούσαν πολιτικά για να μην συλληφθούν αιχμάλωτοι ένστολοι.
Στις 17.30′ της 14/8/1974 τα πρώτα Τουρκικά τμήματα εισέρχονται στον Τουρκοκυπριακό τομέα της παλαιάς πόλης της Αμμοχώστου. Η νέα (Ελληνοκυπριακή) πόλη δεν συμπεριλαμβανόταν στα επιχειρησιακά τους σχέδια για κατάληψη και σταμάτησαν στις παρυφές της. Η πόλη όμως είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της με αποτέλεσμα οι Τούρκοι στρατιώτες να την καταλάβουν τελικά, μετά την πάροδο 24 ωρών, το απόγευμα της 15ης του μηνός. Στην αντίθετη πλευρά του νησιού η 28η μεραρχία πεζικού του Τουρκικού στρατού προχωρούσε, συναντώντας μηδαμινή αντίσταση, προς τη Μόρφου. Η προέλαση εξελισσόταν με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, προκειμένου οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι των περιοχών αυτών να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και έτσι να «εκκαθαριστεί» η υπό κατάληψη περιοχή. Το μοναδικό σημείο πραγματικής αντίστασης σημειώθηκε στα δυτικά της Λευκωσίας, στον Άγιο Παύλο, από την Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) και μονάδες της Εθνικής Φρουράς.
Μετά τις 11 το πρωί, με την ασφυκτική πίεση των Τουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα. Οι Τούρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου. Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς την Παλαίκυθρο, το Νέο Χωριό και την Κυθρέα διασταυρώνονται με Τουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας – Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης). Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου «Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς…», ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο.
Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο και στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας. Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Ήδη κατείχαν το 36,4% του Κυπριακού εδάφους πλέον αφού νωρίτερα της 2ης εισβολής κι επι δικτατορίας κατάφεραν να πατήσουν μόνο στο 4% του Ελληνικού εδάφους της Κύπρου. Περίπου 2.000 Έλληνες (Ελλαδίτες και Κύπριοι) είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.
Οι μογγόλοι θα περάσουν, χάρη στην προδοτική στάση των δημοκρατών πολιτικάντηδων της μεταπολίτευσης εκ των οποίων κάποιοι ήταν και στις θέσεις κλειδιά επι δικτατορίας του Ιωαννίδη και είναι αυτοί που συνέβαλαν στην επαναφορά του Εθνοπροδότη Καραμανλή στην Ελλάδα με αντάλλαγμα την μισή Κύπρο και χιλιάδες Έλληνες νεκρούς από το τουρκικό μένος.
Οι υπερασπιστές της πατρώας γης, έδωσαν τον αγώνα της τιμής, εγκαταλελειμμένοι και αβοήθητοι, γράφοντας με το αίμα τους σελίδες δόξας και μεγαλείου. Η μάχη της ΕΛΔΥΚ θα μείνει χαραγμένη στην ιστορική μνήμη του έθνους ως η μάχη των Θερμοπυλών της Κύπρου. Αλλά και οι μάχες των ένδοξων πολεμικών ταγμάτων της ΕΟΚΑ Β κατά των διάσπαρτων πάνοπλων τουρκικών θυλάκων, αξίζει να μνημονευθούν, καθότι απέτρεψαν την ολοκληρωτική απώλεια της κυριαρχίας της κυπριακής δημοκρατίας επί της επικράτειας της και συνέβαλαν στη παραμονή του ελληνισμού στα χώματα του.
Η επιτυχία της τουρκικής εισβολής του 1974 οφείλεται στην προδοσία της ηγεσίας σε Κύπρο και Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πολιτικός που υπέγραψε την Ζυρίχη μαζί με τον ρασοφόρο ολετήρα Μακάριο, κτύπησε για άλλη μια φορά την Κύπρο εγκαταλείποντας την στους Τούρκους σφαγείς, με την κατάπτυστη εκείνη ρήση “η Κύπρος κείται μακράν”.
Η δεύτερη εισβολή ολοκλήρωνε το σχέδιο της συγκέντρωσης των τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία εδαφική ζώνη, για να τεθεί έκτοτε σε εφαρμογή η εξέλιξη αυτού του σχεδίου στην προσπάθεια συγκυριαρχίας και ολοκληρωτικού ελέγχου της Κύπρου από τους τούρκους.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την συνωμοσία εις βάρος της Κύπρου και του ελληνισμού με την συμμετοχή ντόπιων καθαρμάτων σε πολιτικά και διοικητικά πόστα. Αυτή η συνωμοσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η οικονομική λεηλασία της Ελλάδος και της Κύπρου που ετοιμάζεται στοχεύσει στην καταστροφή των δύο κρατών του ελληνισμού δια της συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας με απρόβλεπτες δραματικές συνέπειες.
Η τρίτη εισβολή είναι ήδη σε εξέλιξη. Οι εθνικές λαϊκές δυνάμεις καλούνται να δώσουν τη μάχη ενάντια στις ροπές της εθνικής αποσύνθεσης, να εξουδετερώσουν τους προδότες και να σφυρηλατήσουν ένα εθνικό μέτωπο, ενάντια στις ρυπαρές ολιγαρχίες, ικανό να ασκήσει απόλυτη κυριαρχία στο εσωτερικό μέτωπο για να βελτιώσει τις προϋποθέσεις του αγώνος υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας σε όλα τα μέτωπα.
Χάσαμε τη μάχη του 1974. Αναδείξαμε όμως Θερμοπύλες. Και εκεί που υπάρχουν Θερμοπύλες υπάρχουν και Πλαταιές. Εκεί θα συναντηθούμε ξανά τούρκοι σφαγείς , εμείς που αρνούμαστε κάθε είδους διαπραγμάτευσης μαζί σας, γιατί θεωρούμε αδιαπραγμάτευτη τη πατρίδα μας, εκεί στις νέες Πλαταιές της Κύπρου, στο κάμπο της Μεσαρκάς και στη Κερύνεια, στη μεγάλη μάχη της απελευθέρωσης.
ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ,
ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟ