Πολλο;ί ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δέν ἤξεραν τό δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες».
Ἂν κάποιος ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πῶς νά μήν ἔχω ἐμπιστοσύνη στούς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοί ἦταν καί πιό ἔμπειροι καί ἐνάρετοι καί ἅγιοι. Πῶς ἐγώ νά δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νά ἀνεχθῶ νά βρίζη ἕνας τούς Ἁγίους Πατέρες;» Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκή εὐγένεια καί πᾶνε νά δείξουν τόν καλό. Θέλουν νά δείξουν ἀνωτερότητα καί τελικά πᾶνε νά προσκυνήσουν τόν διάβολο μέ τά δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σού λένε, νά ὑπάρχη» καί τά ἰσοπεδώνουν ὅλα.
Ἦρθαν καί σ΄ἐμένα μερικοί καί μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό, νά κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σάν νά μοῦ λέτε, τούς εἶπα, χρυσό καί μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια καί τόσα πού τά ξεχώρισαν, νά τά μαζέψουμε πάλι καί νά τά κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστό νά τά ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νά ἀνακατέψουμε τήν σαβούρα μέ τόν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιά νά λαμπικάρη τό δόγμα».
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καί ἀπαγόρευσαν τίς…σχέσεις μέ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μέ αἱρετικό ἀλλά καί μέ Βουδιστή καί μέ πυρολάτρη καί μέ δαιμονολάτρη νά συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νά βρίσκωνται στίς συμπροσευχές τους καί στά συνέδρια καί οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τά λύνουν ὅλα μέ τήν λογική καί δικαιολογοῦν τά ἀδικαιολόγητα. Τό εὐρωπαϊκό πνεῦμα νομίζει ὅτι καί τά πνευματικά θέματα μποροῦν νά μποῦν στήν Κοινή Ἀγορά.
Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος καί νομίζουν ὅτι θά προβάλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετά οἱ ὑπέρ-ζηλωτές καί πιάνουν τό ἄλλο ἄκρο· λένε βλασφημίες γιά τά Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καί κατασκανδαλίζουν ψυχές πού ἔχουν εὐλάβεια καί ὀρθόδοξη εὐσαισθησία. Οἱ ἑτερόδοξοι ἀπό τήν ἄλλη ἔρχονται στά συνέδρια, κάνουν τόν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλό ὑλικό πνευματικό βρίσκουν στούς Ὀρθοδόξους, τό περνᾶνε ἀπό τό δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καί φίρμα καί τό παρουσιάζουν σάν πρωτότυπο. Καί ὁ παράξενος σημερινός κόσμος ἀπό κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται, καί καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θά πρέπη, θά παρουσιάση τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμάδες, πού θά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιά νά ὁμολογήσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά στερεώσουν τήν παράδοση καί νά δώσουν χαρά μεγάλη στήν Μητέρα μας Ἐκκλησία.
Ἐάν ζούσαμε πατερικά, θά εἴχαμε ὅλοι πνευματική ὑγεία, τήν ὁποία θά ζήλευαν καί ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, καί θά ἄφηναν τίς ἀρρωστημένες τους πλάνες καί θά σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δέν συγκινοῦνται ἀπό τήν ἁγία μας πατερική παράδοση, γιατί θέλουν νά δοῦν καί τήν πατερική μας συνέχεια, τήν πραγματική μας συγγένεια μέ τούς Ἁγίους μας.
Αὐτό πού ἐπιβάλλεται σέ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νά βάζη τήν καλή ἀνησυχία καί στούς ἑτεροδόξους, νά καταλάβουν δηλαδή ὅτι βρίσκονται σέ πλάνη, γιά νά μήν ἀναπαύουν ψεύτικα τόν λογισμό τους, καί στερηθοῦν καί σ΄αὐτήν τήν ζωή τίς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί στήν ἄλλη ζωή τίς περισσότερες καί αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.
[Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: «Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄ (σελ. 347-349). Ἐκδόσεις Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης.]