Φωτεινή Μαστρογιάννη
Σύμφωνα με τον Goffman (1961), ιδρυματισμός είναι όταν ένας μεγάλος αριθμός ατόμων αποκόπτεται από την κοινωνία για μία αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο και ζει πλέον μία έγκλειστη ζωή.
Ο Barton (1960), όρισε την ιδρυματική νεύρωση ως μία ασθένεια που έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
-
Απάθεια,
-
Ελλειψη πρωτοβουλίας,
-
Ελλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα εκτός από τα τετριμμένα, υποταγή στην εξουσία και κάποιες φορές καμία εκδήλωση αισθημάτων περιφρόνησης σε σκληρές και άδικες εντολές,
-
Ελλειψη ενδιαφέροντος για το μέλλον και πρακτικών σχεδίων γι’αυτό,
-
Χειροτέρευση των προσωπικών συνηθειών υγιεινής και αισθητικής,
-
Ελλειψη ατομικότητας και αποδοχή ότι τα πράγματα έτσι θα κυλούν χωρίς αλλαγές, ότι όλα είναι αναπόφευκτα και αόριστα.
Η Μήτση (2013), αναφέρει: «Σύµφωνα µε τον Grunhut, χαρακτηριστικό του ιδρυµατισµού αποτελεί η διανοητική κενότης (mental vacuity), µε συµπτώµατα τη χαοτική µνήµη, την αδυναµία συγκέντρωσης, την ανάπτυξη ψευδαισθήσεων, την αυτοαπογοήτευση. Οι Unkovic και Albin υποστήριξαν πως αναπτύσσεται µια τακτική προσαρµογής στο νέο περιβάλλον που θεµελιώνεται στη «φιλοσοφία της ελάχιστης προσδοκίας». Ο Pinatel εισάγει τον όρο της «δεσµωτηριοφιλίας», προβάλλοντας την περίπτωση που το ίδρυµα γίνεται αντιληπτό στη συνείδηση πλέον ως το «φυσικό πλαίσιο» του έγκλειστου και καθιστώντας τη ζωή εκτός του ιδρύµατος αδιανόητη».
O Haney (2002), στο πολύ ενδιαφέρον κείμενό του για τις φυλακές αναφέρει ότι οι φυλακισμένοι συνηθίζουν την ζωή της φυλακής.
Στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των φυλακισμένων, εντάσσεται η εξάρτησή τους από τη δομή της φυλακής απαρνούμενοι πλήρως την ελευθερία και την αυτονομία τους και δεν αντιστέκονται πλέον. Οι κρατούμενοι εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις των δεσμωτών τους. Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις οι κρατούμενοι αισθάνονται δυσάρεστα όταν αποφυλακίζονται.
Οι φυλακές, εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να ακολουθήσουν πολύ συγκεκριμένους κανόνες και θέτουν όρια τα οποία όποιος τα παραβεί τιμωρείται γρήγορα και αυστηρά.
Ο ιδρυματισμός εξαναγκάζει τα άτομα να εξαρτώνται από εξωτερικούς περιορισμούς και βαθμιαία χάνουν την ικανότητα αυτοοργάνωσης και αυτοπεριορισμού. Σε κάποιες δε περιπτώσεις κάποιοι αποφυλακισμένοι δεν γνωρίζουν να κάνουν πράγματα από μόνοι τους ή να απέχουν από συνθήκες που είναι αυτοκαταστροφικές.
Ο φυλακισμένος είναι συνέχεια σε αφύπνιση προκειμένου να αντιμετωπίσει σημάδια απειλής ή προσωπικού κινδύνου, φοβάται και δυσπιστεί απέναντι στους άλλους και μαθαίνει να τους κρατά σε απόσταση. Μαθαίνει να γίνεται σκληρός για να μπορεί να αποφεύγει τις απειλές των άλλων και να προστατεύει τη σωματική του κατάσταση.
