Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Tώρα μέ τήν Χάριν της θά ὁμιλήσωμε περί τῆς ἐξόδου καί τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπό τόν παρόντα κόσμον εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρά καί χαρμόσυνος γιά τήν ἀκοήν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νά μεταθέση τήν Παναγίαν καί πανάμωμον μητέρα του ἀπό τόν κόσμον αὐτόν εἰς τήν Βασιλείαν του, προκειμένου νά λάβη τόν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καί ἀρετῶν της, νά τήν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μέ πορφύραν καί πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καί νά τήν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτήν εἰς τό ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καί ἐγκαθιστῶν εἰς τά ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τήν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.

Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτήν τόν ἀρχάγγελον Γαβριήλ γιά νά τῆς ἀναγγείλη τήν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθώς ἄλλοτε τήν θαυμαστήν αὐτῆς σύλληψιν.

Τήν ἐπεσκέφθη λοιπόν ὁ ἀρχάγγελος καί τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τό ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαός ὑποδεχόμενος εἰς τήν Ἱερουσαλήμ τόν Υἱόν της, τόν νικητήν τοῦ θανάτου καί ἐξολοθρευτήν τοῦ Ἅδου.

Ὁμοίως καί τώρα ὁ Γαβριήλ δίδει αὐτόν τόν κλάδον εἰς τήν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατά πάντων τῶν δεινῶν καί τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καί Υἱός σου σέ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νά ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλή μῆτερ μου ( Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καί 13).

Γιά τοῦτο μέ ἀπέστειλε πάλι νά σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θά εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τίς οὐράνιες στρατιές μέ τήν ἄνοδόν σου καί θά λαμπρύνης περισσότερον τίς ψυχές τῶν ἁγίων, καθώς ἔπλησες εὐφροσύνης τούς εὑρισκομένους εἰς τήν γῆν. Ἀγάλλου καί σύ μαζί τους καθώς ἄλλοτε τό εἶχες φανερώσει, διότι ἀπό τώρα θά σέ μακαρίζουν εἰς τούς αἰῶνας ὅλα τά λογικά κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».

Οἱ προσευχές καί οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τόν οὐρανόν, πρός τόν Υἱόν σου, ὅθεν κατά τό αἴτημά σου σέ προστάζει νά ἀφήσης τόν κόσμον αὐτόν καί νά ἀνέλθης εἰς τά οὐράνια σκηνώματα γιά νά εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τήν ἀληθινήν καί αἰωνίαν ζωήν».

Καθώς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τούς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καί ἔδωσε εἰς τόν ἄγγελον τήν ἰδίαν, ὅπως καί παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι —καί τώρα— κατά τό ρῆμα σου⋅ καί ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).

Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καί ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καί ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιά νά ἀπευθύνη πρός τόν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τίς εὐχαριστίες καί τά αἰτήματά της γι’ αὐτήν τήν ἰδίαν καί γιά τόν κόσμον ὅλον.

Ὅταν ἀνέβη εἰς τό ὄρος, ὕψωσε τά χέρια καί προσέφερε τήν λογικήν λατρείαν εἰς τόν Υἱόν της, τίς δεήσεις καί τίς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τό ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι πού ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καί δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.

Ἐνῷ, δηλαδή, προσηύχετο καί παρακαλοῦσε τόν Κύριον μέσα εἰς μίαν πραγματικήν μυσταγωγίαν, ὅλα τά ἐκεῖ εὑρισκόμενα δένδρα ἔκλιναν πρός τήν γῆν καί τήν προσεκύνησαν. Ὅταν ἐτελείωσε τήν ἱκεσίαν καί τήν εὐχαριστίαν της, πλημμυρισμένη ὅλη ἀπό Θεόν ἐπέστρεψε εἰς τήν Σιών.

Εὐθύς ἀμέσως ὁ Κύριος ἀπέστειλε ἐπί νεφέλης τόν εὐαγγελιστήν καί Θεολόγον Ἰωάννην, καθ’ ὅτι ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νά τόν ἰδῆ, δεδομένου ὅτι ὁ Κύριος τούς εἶχε συνδέσει δι’ υἱοθεσίας. Ἡ ἐξ ὅλων τῶν γυναικῶν ὑπερευλογημένη καθώς τόν εἶδε ἐχάρη ἀκόμη περισσότερον καί ἐζήτησε νά προσευχηθοῦν.

Μετά τήν εὐχήν ἡ ἁγία καί ἀειπάρθενος Βασίλισσα ἀνεκοίνωσε εἰς τόν Ἰωάννην καί εἰς τίς ἐκεῖ παρευρισκόμενες παρθένους τό νέον μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου πού ἀφοροῦσε τήν μετάθεσίν της καί τούς ἔδειξε τόν κλάδον τοῦ φοίνικος τόν ὁποῖον παρέλαβε ἀπό αὐτόν.

Παρήγγειλε νά ἑτοιμάσουν τόν οἶκον της, νά ἀνάψουν λαμπάδες καί νά θυμιάσουν, διότι τόν εἶχε ἤδη διακοσμήσει ὡς ἄλλον νυμφικόν θάλαμον εἰς τόν ὁποῖον θά ὑπεδέχετο τόν ἀθάνατον Νυμφίον, τόν παντευλόγητον Υἱόν της, τόν ὁποῖον προσδοκοῦσε μέ μίαν ἀκατάσχετον ἐλπίδα. Ὅταν ὅλα ἐτακτοποιήθησαν, ἐγνωστοποίησε εἰς τούς συνοδούς καί τούς γνωστούς της τό ἐπικείμενον μυστήριον τῆς Μεταστάσεώς της καί ἐκεῖνοι ἀμέσως τήν περιεκύκλωσαν κλαίοντας καί θρηνώντας γιά τόν ἀποχωρισμόν τους, καθ’ ὅτι μετά Θεόν αὐτήν εἶχαν ἐλπίδα καί βοήθειαν.

Ἡ ἀδελφή τους ὅμως, ἡ Θεομήτωρ καί Βασίλισσα, τούς παρηγοροῦσε ἕναν ἕναν χωριστά καί ὅλους μαζί καί τούς ἀπηύθηνε ἕνα συγκινητικόν χαιρετισμόν λέγουσα: «Χαίρετε, τέκνα μου εὐλογημένα καί μή κάμετε τήν μετάστασίν μου ἀφορμήν θρήνου, ἀλλά πλησθῆτε ἀγαλλιάσεως, διότι ἔρχεται ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη, ὁ Κύριός μου καί Υἱός μου καή ἡ Χάρις καί τό ἔλεός του θά εἶναι πάντοτε μαζί σας».

Ἐκοίταξε ἔπειτα τόν εὐαγγελιστήν Ἰωάννην καί τοῦ εἶπε νά δώση τήν ἐσθῆτα καί τό μαφόριόν της εἰς τίς δύο χῆρες οἱ ὁποῖες τήν ὑπηρετοῦσαν. Ἐν συνεχείᾳ τούς ἐφανέρωσε τά μυστήρια τῆς ἐκδημίας της καί τῆς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς θείας ἐπισκέψεως, καθώς καί τήν σημασίαν τοῦ κάθε γεγονότος. Ἔπειτα ἐκανόνισε τά τῆς κηδείας καί τούς παρήγγειλε πώς νά τήν μυρώσουν καθώς καί ποῦ νά θάψουν τό πανάσπιλον σῶμα της.

Μετά ταῦτα ἡ ἔνδοξος Θεομήτωρ ἀνεκλίθη εἰς ἕνα κράββατον, τήν κλίνην ἐκείνην τήν ὁποίαν καθ’ ἑκάστην νύκτα ἔλουζε μέ τά δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν της ἀπό ἀγάπην πρός τόν Υἱόν της Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ἐλάμπρυνε μέ τίς προσευχές καί τίς δεήσεις αὐτῆς. Κατόπιν ἐζήτησε καί πάλιν νά ἀνάψουν τίς λαμπάδες. Οἱ δέ ἐκεῖ συγκεντρωμένοι πιστοί, αἰσθανόμενοι ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας τῆς μητρός αὐτῶν Παναγίας Παρθένου, ἐξέσπασαν εἰς λυγμούς.

Ἔπεσαν εἰς τό ἔδαφος καί τήν ἱκέτευαν νά μή τούς ἀφήση ὀρφανούς. Ἐάν ὅμως ἦταν ἀναπόφευκτος ἡ ἀναχώρησίς της ἀπό τόν κόσμον αὐτόν, νά τούς συνοδεύη εἰς τό ἑξῆς μέ τήν Χάριν καί τίς πρεσβεῖες της. Ἡ ἁγία Θεοτόκος ἤνοιξε τότε τό ἀμόλυντον καί καθαρώτατον στόμα της καί τούς εἶπε: «Ἡ εὐδοκία τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου ἐπ’ ἐμέ⋅ «οὗτός μου Θεός καί δοξάσω αὐτόν⋅ Θεός τοῦ Πατρός μου καί ὑψώσω αὐτόν» ( Ἐξοδ. ιε΄, 2). Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ὁποῖος κατά σάρκα ἐγεννήθη ἀπό ἐμέ, ὅμως πατήρ αὐτοῦ εἶναι ὁ Θεός, ὁ καί τῆς μητρός αὐτοῦ δημιουργός. Γιά τοῦτο ποθῶ νά πορευθῶ πρός αὐτόν, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ εἰς πάντας τό εἶναι καί τήν ζωήν.

Παρ’ ὅλον δέ πού θά ὑπάγω ἐκεῖ πλησίον του, δέν θά παύσω νά παρακαλῶ καί νά πρεσβεύω ὑπέρ ὑμῶν καί ὑπέρ πάντων τῶν χριστιανῶν καί τοῦ κόσμου παντός, οὕτως ὥστε ὁ φιλάνθρωπος Κτίστης, κατά τό μέγα ἔλεός του, νά εὐσπλαγχνίζεται ὅλους τούς πιστούς, νά τούς ἐνισχύη καί νά τούς καθοδηγῆ εἰς τόν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς· νά μεταστρέφη τούς ἀπίστους καί νά τούς συμπεριλάβη ὅλους εἰς μίαν ποίμνην ( Ἰωάν., ι΄16), καθ’ ὅτι ὡς καλός Ποιμήν ἔδωσε τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων του, γνωρίζει δέ τά ἰδικά του καί ἀναγνωρίζεται ἀπό αὐτά».

Καί καθώς ἡ ὑπερευλογημένη μήτηρ τοῦ Χριστοῦ τοιουτοτρόπως ὡμιλοῦσε καί συγχρόνως τούς εὐλογοῦσε, ἠκούσθη αἴφνης δυνατή βροντή καί ἐνεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη ἀπό γαλήνιαν αὔρα. Ἀπό τήν μεγαλειώδη αὐτήν νεφέλην, ἤρχισαν νά πίπτουν εἰς τήν γῆν ὡς σταγόνες μυριπνόου δρόσου οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συνερχόμενοι «ἐπί τό αὐτό» ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τήν αὐλήν τῆς Παναγίας Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας. Ἀμέσως ὁ εὐαγγελιστής καί Θεολόγος Ἰωάννης, ἀφοῦ τούς ὑπεδέχθη καί ἤρεμα τούς ἐχαιρέτισε, τούς ὡδήγησε ἐνώπιον τῆς ὑπεραγίας καί μακαρίας Παρθένου.

Δέν ἦλθαν μόνον οἱ δώδεκα, ἀλλά καί ἀρκετοί ἀπό τούς πολυάριθμους μαθητάς των οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιλεγῆ καί ἀξιωθῆ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὅπως μᾶς τό δηλώνει ὁ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τήν πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν του.

Λέγει, δηλαδή, ὅτι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Διονύσιος μαζί μέ τόν Τιμόθεον, τόν Ἱερόθεον καί ἄλλους ὁμοψύχους των ἔφθασαν ἐκεῖ μέ τούς Ἀποστόλους γιά τήν ἐκδημίαν τῆς Βασιλίσσης. Εἰσῆλθαν, λοιπόν, καί παρέστησαν ἐνώπιόν της καί τήν προσεκύνησαν μετά δέους καί ἄκρας εὐλαβείας. Ἡ δέ μακαρία καί Παναγία Παρθένος τούς εὐλόγησε καί τούς ἀνήγγειλε τήν ἀναχώρησίν της ἀπό τόν κόσμον αὐτόν.

Τούς διηγήθη ἐπίσης περί τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς κοιμήσεώς της ἐκ μέρους τοῦ ἀρχαγγέλου, καί ἀφοῦ τούς ἔδειξε τό ἐπινίκιον σύμβολον τῆς Μεταστάσεώς της, τόν κλάδον δηλαδή τοῦ φοίνικος τόν ὁποῖον τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχηγός τῶν ἀγγέλων, τούς ἐπαρηγόρησε καί πάλι τούς εὐλόγησε, ἐνισχύουσα καί στηρίζουσα αὐτούς εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Ἀπεχαιρέτισε τόν Πέτρον καί τόν Παῦλον καθώς καί ὅλους τούς λοιπούς, λέγοντας πρός αὐτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι καί μαθηταί τοῦ υἱοῦ καί Θεοῦ μου. Εἶσθε μακάριοι, πού ἔχετε κριθῆ ἄξιοι νά γίνετε μαθηταί τοῦ εὐλογητοῦ καί ἐνδόξου Κυρίου καί Δεσπότου, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐνεπιστεύθη τήν διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων καί σᾶς ἐξέλεξε συμμετόχους τῶν διωγμῶν καί τῶν Παθῶν αὐτοῦ, γιά νά σᾶς ἀξιώση νά γίνετε κοινωνοί καί τῆς δόξης καί Βασιλείας του ὅπως σᾶς τό ὑπεσχέθη καί τό οἰκονόμησε ὁ ἴδιος, ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης».

Τούς ἐξέθεσε δέ μίαν τοιαύτην εὐλογημένην διδασκαλίαν ἀνάλογον τοῦ ὕψους τῆς δόξης της καί ἀφοῦ ὥρισε τίς τελευταῖες λεπτομέρειες σχετικῶς μέ τήν κηδείαν καί τήν ταφήν της, ὕψωσε τά χέρια εἰς τόν οὐρανόν καί ἤρχισε νά εὐχαριστῆ τόν Κύριον ὡς ἑξῆς:

»Εὐλογῶ σε, τόν Βασιλέα τοῦ παντός καί μονογενῆ Υἱόν τοῦ ἀνάρχου Πατρός, τόν ἀληθινόν Θεόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, διότι εὐδόκησες, εὐαρεστῶν τόν Πατέρα δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν νά σαρκωθῆς ἀπό ἐμέ τήν δούλην σου μέ τήν συνδρομήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

»Εὐλογῶ σε, τόν χορηγόν κάθε εὐλογίας καί φωτοπάροχον, τόν αἴτιον παντός ἀγαθοῦ καί εἰρηνάρχην, πού μᾶς ἐχάρισες τήν ἐπίγνωσίν σου καί τοῦ ἀνάρχου Πατρός καί τοῦ συναϊδίου καί ζωοποιοῦ Πνεύματος.

»Εὐλογῶ σε, γιά τό ὅτι εὐηρεστήθης νά κατοικήσης εἰς τήν κοιλίαν μου ἀνεκλαλήτως.

»Εὐλογῶ σε, διότι ἠγάπησες τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, μέχρι τοῦ σημείου νά ὑπομείνης πρός χάριν μας τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον, καί μέ τήν Ἀνάστασίν σου νά ἀναστήσης τήν φύ- σιν μας ἀπό τά ἔγκατα τοῦ Ἅδου, νά τήν ἀναβιβάσης εἰς τόν οὐρανόν καί νά τήν δοξάσης μέ δόξαν ἀσύλληπτον.

»Εὐλογῶ σε καί μεγαλύνω τούς λόγους σου, τούς ὁποίους μᾶς παρέδωσες ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καί πιστεύω εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν πρός ἐμέ ἐπαγγελιῶν σου».

Ὅταν ἡ ἁγία καί ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐτελείωσε τόν αἶνον καί τήν προσευχήν της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, κινούμενοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρχισαν νά ὁμιλοῦν, νά ἀνυμνοῦν καί νά δοξολογοῦν, ὁ καθείς ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του καί τοῦ θείου φωτισμοῦ.

Ἐγκωμίασαν καί ἀνύμνησαν τήν ἀπροσμέτρητον γενναιοδωρίαν τῆς θείας κυριαρχίας καί μέ τήν θαυμαστήν θεολογίαν τους εὔφραναν τήν καρδίαν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος, καθώς μᾶς παρέδωσε ὁ προαναφερθείς ἅγιος Διονύσιος εἰς τό κεφάλαιον ὅπου καταδεικνύει τήν δύναμιν τῶν εὐχῶν καί τῆς θεολογίας πού ἐξέφρασε πανευλαβῶς ὁ μακάριος Ἱερόθεος [Εἰς τό Περί θείων ὀνομάτων: «Τίς ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις καί περί τοῦ μακαρίου Ἱεροθέου καί περί εὐλαβεί- ας καί συγγραφῆς θεολογικῆς», Ρ.G. 3, 681D].

Συγκεκριμένα, εἰς τό οἰκεῖον κεφάλαιον τοῦ λόγου του πρός τόν Τιμόθεον, ἀναφέρει περί τῆς συναθροίσεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατά τήν ἐκδημίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθώς καί περί τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖον ὁ καθείς, ἐμπνεόμενος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, διετράνωσε διά λόγων αἰνέσεως τήν δόξαν τῆς ἀπειροδυνάμου θείας ἐξουσίας καί τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐδόκησε νά κατέλθη εἰς τήν γῆν χωρίς νά χωρισθῆ ἀπό τούς πατρικούς κόλπους καί νά σαρκωθῆ ἀπό τήν πανάμωμον Παρθένον.

Ἔκλινε τούς οὐρανούς καί κατέβη, ἐπειδή ηὗρε τήν Παναγίαν καί ὑπερένδοξον Μαριάμ ὑπήκοον καί ὑψηλοτέραν πάσης τῆς κτίσεως· εὐδόκησε νά κατοικήση ἐντός της, ἐνεδύθη ἀπό αὐτήν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί τοιουτοτρόπως ἠλέησε καί ἔσωσε τό ἀνθρώπινον γένος μέ τήν μεγαλειώδη καί ἀνέκφραστον Οἰκονομίαν του καί τό ἐδόξασε, πλουτίζων αὐτό μέ τήν Χάριν του ἕνεκα τῆς ἀνυπερβλήτου εὐσπλαγχνίας καί μακροθυμίας του.

Μετά ταῦτα ἡ ἁγία Παρθένος τούς εὐλόγησε γιά μίαν ἀκόμη φοράν καί ἡ καρδία της ἐπλήσθη θείας παρηγορίας. Καί ἰδού, ἔλαβε χώραν ἡ μεγαλειώδης καί θαυμαστή ἄφιξις Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῆς, συνοδευομένου ἀπό ἀναρίθμητες στρατιές ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων, καθώς καί ἀπό ἄλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβίμ καί Θρόνους⋅ ὅλοι οἱ ἄγγελοι παρίσταντο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μετά φόβου, καθ’ ὅσον «ὅπου βασιλέως παρουσία, καί ἡ τάξις παραγίγνεται».

Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐγνώριζε ὅλα αὐτά ἐκ τῶν προτέρων, τά προσδοκοῦσε μέ ἀκράδαντον ἐλπίδα· γιά τοῦτο ἔλεγε: «πιστεύω ὅτι ὅλες οἱ πρός ἐμέ ὑποσχέσεις σου θά πραγματοποιηθοῦν».

Ἀκολούθως εἶδαν καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐμφανῶς, εἶδαν ἔκπληκτοι τήν θεϊκήν του δόξαν, ὁ καθείς βέβαια ἀναλόγως τῆς δυνατότητος αὐτοῦ. Ἡ παροῦσα ἔλευσις τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλοπρεπεστέρα καί φοβερωτέρα τῆς πρώτης, καθ’ ὅτι τώρα ἐνεφανίσθη λαμπρότερος τῆς ἀστραπῆς, ἀλλά καί τῆς ἐπί τοῦ Θαβώρ Μεταμορφώσεώς του, εἰς τήν ὁποίαν δέν ἔδειξε παρά τήν φυσικήν του δόξαν, διότι μετά τήν Ἀνάληψιν ὁ Χριστός εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀόρατος.

Ἐνώπιον τοιούτου μυστηρίου «οἱ μαθηταί ἔπεσον ἐπί πρόσωπον αὐτῶν καί ἐφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ὡσεί νεκροί» (Ματθ. ιε΄, 6). Τότε ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν», ὅπως παλαιά, ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ( Ἰωάν. κ΄, 21, 19) εἰς τόν ἴδιον αὐτόν οἶκον τοῦ Ἰωάννου.

Κάτι παρόμοιον συνέβη καί τώρα, εἰς τήν Κοίμησιν τῆς μητρός τοῦ Ἀναστάντος. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἤκουσαν τήν γλυκυτάτην καί παμπόθητον φωνήν αὐτοῦ, ἀνεζωογονήθησαν καί ἐνισχύθησαν ψυχικῶς καί σωματικῶς καί ἔμειναν νά θεωροῦν μέ δέος τό ὑπέρλαμπρον κάλλος καί τήν Θείαν αἴγλην τοῦ Προσώπου του.

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Παναγία καί ἄμωμος καί εὐλογημένη Θεοτόκος ἐπλήσθη χαρᾶς καί τό πρόσωπον αὐτῆς κατηυγάσθη μέ θείαν φωτοφάνειαν. Ἀλλά καί ἐκείνη, βλέπουσα μετ’ εὐλάβειας καί φόβου τήν δόξαν καί τήν λαμπρότητα πού ἀκτινοβολοῦσε ὁ υἱός καί Βασιλεύς της Ἰησοῦς Χριστός, ἐμεγάλυνε ἀκόμη περισσότερον τήν θεότητά του καί προσηύχετο ὑπέρ τῶν Ἀποστόλων καί πάντων τῶν παρόντων.

Τίς ὕστατες αὐτές στιγμές ἐμεσίτευσε ὑπέρ τῶν ἁπανταχοῦ εὑρισκομένων πιστῶν, παρεκάλεσε ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός καί ὑπέρ πάσης ψυχῆς ἐπικαλουμένης τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τῆς μητρός αὐτοῦ, ἐζήτησε δέ ὅπου μνημονεύονται τά δύο αὐτά ὀνόματα νά ἐκχέεται πλούσια ἡ θεία εὐλογία.

Τότε ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας καί πάλιν πρός τόν Υἱόν της τόν ἀντίκρυσε μέ δόξαν τοιαύτην ὥστε οὐδεμία γλώσσα ἀνθρωπίνη νά εἶναι εἰς θέσιν νά τήν ἐκφράση. Καί εἶπεν: «Εὐλόγησόν με, Κύριε, μέ τήν δεξιάν σου καί εὐλόγησον ὅλους ὅσους σέ δοξάζουν καί μνημονεύουν τό ὄνομά μου κάθε φοράν πού προσφέρουν εἰς σέ τήν προσευχήν καί δέησίν των».

Ὁ Κύριος τότε ἐξέτεινε τήν δεξιάν του, εὐλόγησε τήν μητέρα του καί τῆς εἶπε: «Μακαρία σύ, ἀγαλλιάσθω ἡ καρδία σου Μαρία, εὐλογημένη ἐν γυναιξί, διότι τό πλήρωμα τῆς Χάριτος καί ὅλες οἱ δωρεές σοῦ ἐδόθησαν ἀπό τόν Πατέρα μου τόν οὐράνιον· καί κάθε ψυχή ἡ ὁποία θά ἐπικαλεῖται τό ὄνομά μου μετ’ εὐλαβείας δέν θά παραβλεφθῆ ἀλλά θά εὕρη ἔλεος καί παρηγορίαν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα.

Σύ δέ, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καί χαρᾷ εἰς τά αἰώνια σκηνώματα, εἰς τούς ἀπέραντους θησαυρούς τοῦ Πατρός μου, γιά νά θεωρῆς τήν δόξαν μου καί νά εὐφραίνεσαι μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἀμέσως δέ, δι’ ἐντολῆς τοῦ Κυρίου οἱ ἄγγελοι ἤρχισαν νὰ ψάλλουν ἕνα γλυκύτατον ὕμνον μέ φωνήν ζωηράν καί θελκτικωτάτην, ἐνῷ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκλιναν εὐλαβῶς τίς κεφαλές των ἐνώπιον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μυσταγωγίας καί ἀφιέρωσαν μέ τήν σειράν τους εἰς τήν Παρθένον μίαν ὑμνωδίαν ἀγγελομίμητον.

Καί εἰς αὐτό τό κλίμα ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Κυρίου παρέδωσε τήν μακαρίαν καί ἀμόλυντον ψυχήν αὐτῆς εἰς τόν Βασιλέα καί υἱόν της καί ἐκοιμήθη ὕπνον γλυκύν καί ἐράσμιον. Ὅπως εἰς τόν ἀπόρρητον τοκετόν της ἐγέννησε ἀνωδύνως τόν Κύριον Ἰησοῦν, τοιουτοτρόπως ἔμεινε ἀνέπαφος ἀπό τούς ἐπιθανάτιους πόνους καί κατά τήν κοίμησίν της, καθ’ ὅτι ὁ Βασιλεύς καί Δημιουργός κάθε κτιστῆς φύσεως, αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι πού τότε καί τώρα μετέτρεψε τούς φυσικούς νόμους.

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων ὕψωσαν μέ θαυμασμόν τά ἀόρατα χέρια τους καθώς διήρχετο ἡ Παναγία αὐτῆς ψυχή. Ὁ οἶκος τῆς Σιών, καθώς καί ὅλη ἡ περιοχή, ἐπλήσθη ἀπό μίαν ἄρρητον εὐωδίαν.

Ἐπάνω δέ ἀπό τό πανάχραντον σῶμα της ἐπλανᾶτο μία φωτεινή ὕπαρξις ἀόρατος ἀπό τούς αἰσθητούς ὀφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ὁ Διδάσκαλος καί οἱ μαθηταί, τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, συνώδευσαν ἀπό κοινοῦ τήν ἁγίαν Παρθένον.

Καί ὁ μέν εὐλογητός Κύριος καί ἔνδοξος Δεσπότης τοῦ παντός εἰσήγαγε τήν ἁγίαν ψυχήν τῆς παναχράντου αὐτοῦ μητρός εἰς τούς οὐρανούς, οἱ δέ μαθηταί ἀπέθεσαν τό πανάσπιλον σῶμα της εἰς τήν γῆν, γιά νά τό ἀλείψουν μέ ἀρώματα καί κατόπιν νά τό μεταφέρουν ὅπου θά ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη· ἀπό ἐκεῖ ἔμελλε μετ’ ὀλίγον νά μεταστῆ εἰς τόν Παράδεισον ἢ ὁπουδήποτε ἠθέλησε ὁ υἱός καί Θεός της.

Ἀπό τό βιβλίο: Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου “Μπουραζέρη”, Ἅγιον Ὄρος, 2010.

Πηγή