«Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουμε τον Σταυρό ύστερ’ από τη Λειτουργία των Θεοφανείων. Έτσι τον ρίχναν και στην πατρίδα μου κι ήταν ένα θέαμα έμορφο και παράξενο. Εκινούσε η συνοδεία από τη Μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια κι ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον Δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμανδρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γρήγορα τη λειτουργία και πηγαίνανε οι παπάδες στη Μητρόπολη για να γίνει η γιορτή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε κι εκείνοι κάμποσοι κι οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.
Αντώνης Κοκορίκος: Ο Μητσοτάκης άδειασε τον Δένδια, δεχόμενος την πενταμερή και την πολυμερή Μεσογείου. Τελικά, θα μας εγκαταλείψουν Αίγυπτος και Ισραήλ, ως αναξιόπιστους.
“Καρα-Τεπέ, Καρα-Τεπέ”…, μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα με τα τούρκικα τοπωνύμια! Έχεις την εντύπωση ότι η Λέσβος είναι στην Τουρκία! Γιατί βρε άθλιοι δεν το λέτε “Μαυροβούνι”, που είναι το κανονικό ελληνικό του όνομα; Για ποιους δουλεύετε με πλάγιους και ύπουλους τρόπους; Δεν έχετε αντιληφθεί ότι τα τοπωνύμια είναι μια κλασική μέθοδος προπαγάνδας και ιστορικής-ιδιοκτησιακής προβολής; Τα ονόματα έχουν τεράστια σημασία. Όταν αποκαλείται τουρκιστί “Καρα-τεπέ” το ελληνικότατο “Μαυροβούνι”, τι ακριβώς περιμένετε να καταλάβουν όσοι το ακούν, ιδιαίτερα αν είναι ξένοι, πέρα από το γεγονός της υπενθύμισης της παλιάς τουρκικής κατοχής της νήσου;
Ο Ραπτόπουλος (στο μέσον καθιστός) ως λοχίας στη Χειμάρα
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1942, «εκτελέστηκε στην Αγιά Χανίων από τους Γερμανούς, για την αντιστασιακή του δράση, ο Ταγματάρχης σε Πολεμική Διαθεσιμότητα Αλέξανδρος Ραπτόπουλος, από την Άνω Βιάννο Ηρακλείου Κρήτης που υπήρξε αρχηγός της οργάνωσης «Κρητική Επαναστατική Εθνική Επιτροπή Ραπτόπουλου», της πρώτης αντιστασιακής οργάνωσης μετά την κατάληψη της Κρήτης.