Αμέσως, μετά την επιστροφήν του, εκ Μόσχας, εις Βελιγράδιον, ο Νίκος Ζαχαριάδης, την 5ην Ιουνίου 1947, αφού προηγουμένως συνεφώνησε, μετά του υπουργού Ασφαλείας της Νοτιοσλαυΐας, να διακηρυχθή, επισήμως, ή ληφθείσα άπόφαοις περί διχοτομήσεως της Ελλάδος εις δυο Κράτη, απέστειλεν εις την Μόσχαν επιστολήν. απευθυνομένην προς τον Μπαράνωφ (σύνδεσμον μεταξύ Κ. Κ.Ε. και Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως), διά της οποίας, εκτός των άλλων, ειδοποιεί τους αρμοδίους του Κρεμλίνου περί της εκεί αφίξεως του Μιλτιάδου Πορφυρογένη. Εκεί αυτός θα ζητήση την επίσημον έγκρισιν του κειμένου του λόγου του. τον όποιον θα εκφώνηση, την 27ην Ιουνίου 1947, εις το Στρασβούργον, κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου του Γαλλικού Κ.Κ. και δια του οποίου θα διακήρυξη δημοσίως, εκ διεθνούς βήματος, την απόφασιν του Κ.Κ.Ε. «για τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση» δηλαδή θα διακήρυξη την εδαφικήν διχοτόμησιν τής Ελλάδος! Αυτή η πράξις εντάσσεται, επίσης, εις τα συζητηθέντα και αποφασισθέντα μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, διά των οποίων προεβλέπετο η δημιουργία και ανακήρυξις χωριστού Βορειοελλαδικού κομμουνιστικού κράτους, με πρωτεύουσαν την Θεσσαλονίκην. Τούτο θα περιελάμβανε, κατά τας οδηγίας του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον αρχισυμμορίτην Μάρκον Βαφειάδην. «οπωσδήποτε την Μακεδονίαν και την Θράκην και, ει δυνατόν και την Ήπει-ρον…»
