Δημήτρης Νατσιὸς, δάσκαλος-Κιλκὶς

«Σήμερα φορτώνουν τὰ παιδιὰ ἕνα σωρὸ καὶ τὰ μπερδεύουν. Τὰ μπουχτίζουν στὰ γράμματα χωρὶς πνευματικὸ ἀντιστάθμισμα. Στὰ σχολεῖα τὰ παιδιὰ πρέπει πρῶτα νὰ μαθαίνουν τὸν φόβο Θεοῦ. Μικρὰ παιδιὰ νὰ πᾶνε νὰ μάθουν ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικὰ-ἐνῶ Ἀρχαῖα νὰ μὴν μάθουν-μουσική, τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο… Τί νὰ πρωτομάθουν; Ὅλο γράμματα καὶ ἀριθμοὺς καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι νὰ μάθουν, γιὰ τὴν Πατρίδα τους, δὲν τὰμαθαίνουν. Οὔτε πατριωτικὰ τραγούδια οὔτε να τίποτε…

-Καὶ οἱ ἀπεργίες, Γέροντα, τί κακὸ κάνουν!

Ὁλόκληρο μήνα χωρὶς μαθήματα τὰ παιδιά, νὰ γυρίζουν στοὺς δρόμους!

-Ἐγὼ λέω τοὺς δασκάλους ποτὲ νὰ μὴν κάνουν ἀπεργία, ἐκτὸς ἂν πᾶνε καταργήσουν τὰ θρησκευτικά, τὴν προσευχὴ ἢ νὰ κατεβάσουν τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴν σημαία. Τότε πρέπει νὰ διαμαρτυρηθοῦν….».

(Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», ἔκδ. «Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου», σελ. 297).

Αὐτὰ εἰπώθηκαν πρὶν ἀπὸ 50-60 χρόνια ἀπὸ τὸν ἅγιο. Σὰν τοὺς παλαιοὺς προφῆτες μᾶς προειδοποίησε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη λαίλαπα τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀφιλοπατρίας, ποὺ ξεβράζονται στὸν χῶρο τῆς παιδείας.

«Κατέβηκε», ὡς εἴθισται νὰ λέγεται, πρόσφατα, ὁ κλάδος τῶν ἐκπαιδευτικῶν σὲ ἀπεργία μὲ κυρίαρχο αἴτημα τὴν κατάργηση τῆς ἀξιολόγησης. (Ἂν δὲν κάνω λάθος εἶναι μνημονιακὴ ὑποχρέωση καὶ ἐπιταγή, ὁπότε ἐφ’ ὅσον εἴμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας καὶ ἀξιοπρέπειας καὶ ἕνα χρόνο νὰ ἀπεργήσουμε τίποτε δὲν θὰ καταφέρουμε. Ἡ ΕΕ, δηλαδὴ τὸ γερμανικὸ κοινοβούλιο, λαμβάνει τὶς ἀποφάσεις. Τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ τοὺς ἀφελεῖς ποὺ νομίζουν ὅτι ζοῦν τὴν δεκαετία τοῦ ’80, τότε κυβερνοῦσαν οἱ συνδικαλιστὲς μὲ τὰ τρωκτικὰ τῶν κλαδικῶν). Προσωπικῶς δὲν ἔλαβα μέρος. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἐπ’ οὐδενὶ ὅτι ὑποτιμῶ ὅσους συναδέλφους ἀπήργησαν. Σέβομαι ἰδιαιτέρως τοὺς μάχιμους δασκάλους, ποὺ ἀγωνίζονται μὲ αὐταπάρνηση μὲς στὶς αἴθουσες, γιὰ νὰ μάθουν γράμματα στὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ μας. Καὶ εἶναι σίγουρο πώς, ἂν τὸ ὑπουργεῖο, ποὺ εὐφημιστικῶς ὀνομάζεται Παιδείας, μᾶς ἄφηνε ἥσυχους καὶ δὲν μᾶς βομβάρδιζε ὁ ἑκάστοτε «παιδοσωτήρας» ὑπουργὸς μὲ τὶς ἐπαναλαμβανόμενες μεταρρυθμίσεις, ἀναγεννήσεις, δεξιότητες καὶ ἐπανεκκινήσεις του, θὰ ἦταν πολὺ καλύτερα τὰ ἐκπαιδευτικὰ δρώμενα καὶ τὰ σχολεῖα θὰ εἶχαν λιγότερα προβλήματα.

Τὶς ἀπεργίες τὶς προκηρύσσουν οἱ συνδικαλιστικὲς ἡγεσίες. Ὁ κλάδος τῶν δασκάλων ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὴν Διδασκαλικὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος (ΔΟΕ). Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο ἀποτελεῖται ἀπὸ συνδικαλιστές, ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ ξέχασαν πότε πάτησαν τὸ πόδι τους τελευταία φορὰ σὲ αἴθουσα γιὰ νὰ διδάξουν. Εἶναι περίπου ἐπαγγελματίες, ἀνήκουν σὲ κόμματα καὶ ἀπολαμβάνουν περίοπτα προνόμια.

Οὐδεὶς ἐχέφρων πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας διαφωνεῖ ὅτι ὁ συνδικαλισμὸς εἶναι ἀπὸ τὰ καρκινώματα, τὶς πυορροοῦσες πληγὲς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Εἶναι συνένοχος στὴν οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀποσύνθεση τῆς πατρίδας. (Ὀρθῶς ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι οἱ κοινωνίες, τὰ κράτη πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶ μετὰ πεθαίνουν σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ζωντανοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ πρῶτα πεθαίνουν καὶ μετὰ ἀποσυντίθενται).

Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ στελέχη τῶν συνδικάτων, ἐξ αἰτίας τῆς ἔνταξής τους σὲ κόμματα, κατέχουν ἐνίοτε καὶ ὑψηλὰ ἀξιώματα στοὺς μηχανισμοὺς τῶν πολιτικῶν παρατάξεων. Σκέπτονται καὶ ἐνεργοῦν, ὄχι ὡς ἐκπρόσωποι τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ ὡς ἐντολοδόχοι τοῦ ἀρχηγοῦ. Εἶναι δεκάδες τὰ παραδείγματα συνδικαλιστῶν ποὺ διαρρήγνυαν τὰ ἱμάτιά τους γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων, οἱ ὁποῖοι «ἐπιβραβεύτηκαν» καὶ μὲ ὑπουργικὲς θέσεις, προφανῶς γιατί ὑπονόμευαν τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς ἐνδιέφερε μόνο ἡ προσωπικὴ ἀναρρίχηση.

Ὁ συνδικαλισμός, ὅπως τὸν γνωρίσαμε, εἶναι πιὰ πτῶμα τυμπανιαῖο, ἐκφυλίστηκε σὲ ὁμοίωμα, σὲ ἀντίγραφο τῶν κομμάτων ἐξουσίας, ὑπόδουλος, ἑτερόφωτος ἐξαρτημένος. Καὶ μακάρι νὰ συσταθεῖ κάτι ἄλλο, ἀπὸ δασκάλους ποὺ οὔτε σὲ κομματικὲς παρατάξεις θὰ ἀνήκουν, ἀλλά, τὸ κυριότερο, θὰ εἶναι δάσκαλοι τῆς τάξης. (Προσωπικῶς ἔχω διαγραφεῖ ἀπὸ τὴν ΔΟΕ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Αἰτία ἦταν ἡ δήλωση τοῦ τότε προέδρου της, ὀνόματι Μπράτης -τώρα διαβάζω εἶναι Γενικὸς Γραμματέας τῆς ΑΔΕΔΥ- ὅτι συμφωνεῖ νὰ κατεβοῦν οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες).

. Ἔχω γράψει καὶ ἄλλοτε πόσο ὡραῖο θὰ ἦταν καὶ τί ὑγιῆ ἀντίκτυπο θὰ εἶχε στὴν ἑλληνικὴκοινωνία μία ἀπεργία τῶν δασκάλων μὲ θέμα τὸ εἶδος τῆς παρεχόμενης Παιδείας. Μία ἀπεργία γιὰ τὰἀκατάλληλα σχολικὰ βιβλία, γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου στὰ διδακτήρια ἢ τὸν περιορισμὸμαθημάτων, ὅπως τὰ Θρησκευτικὰ ἢ ἡ Γεωγραφία. Μία ἀπεργία γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ πονηρευμάτων, ὅπως ἡ σεξουαλικὴ ἀγωγὴ ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, τὴν ὁποία ἐπιβάλλουν μὲ τὸ καρύκευμα τῶν λεγόμενων «δεξιοτήτων». Μία ἀπεργία, τέλος πάντων, ποὺ δὲν θὰ ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ τὸν κλάδο μας, ἀλλὰ τὸν λαό μας, τὰ παιδιά του καὶ τὸ τί γράμματα μαθαίνουν. Θὰ μᾶς προσπόριζε κύρος μία τέτοια ἀπεργία καὶ θὰ κερδίζαμε σὲ ὑπόληψη καὶ ἐκτίμηση τοῦ ἁπλοῦ κόσμου. Αὐτὰ ὅμως μὲ τέτοια συνδικαλιστικὴ ἡγεσία, ἀνθρώπους ἀνίδεους ἀπὸ διδασκαλία ἢ ἐπαγγελματίες τῶν ποικιλώνυμων συνιστωσῶν, δὲν γίνονται.

Παρέθεσα στὸν πρόλογο κάποιες ἀπὸ τίς, «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη», συμβουλὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου γιὰ τὴν παιδεία. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ὅσιος εἶναι νὰ ξαναγίνει ἡ παιδεία μας, ἐθνική. Παιδεία πατριδογνωσίας. Ξέρω, κάποιοι χαμογελοῦν μὲ συγκατάβαση, ἄλλοι ἴσως εἰρωνευτοῦν σκεπτόμενοι ὅτι αὐτὰ εἶναι λόγια ἑνὸς καλογέρου, εἴμαστε στὸν 21ο αιώνα, στὴν Εὐρώπη, ὁ κόσμος πάει μπροστά, ἄλλαξε ἤ, χειρότερα, εἶναι σκοταδιστικὰ καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά.

Θὰ παραπέμψω στὸ βιβλίο τοῦ Ἀλέξανδρου Δελμούζου (1880-1956), «Μελέτες καὶ πάρεργα». Ὁ Δελμοῦζος, μὲ σημερινοὺς ὅρους, θὰ χαρακτηριζόταν προοδευτικός, ἀριστερός, ἀντιφασίστας, οἱ γνωστὲς ταμπέλες ποὺ κραδαίνουν οἱ ἡμιμαθεῖς γιὰ νὰ ἐξοντώσουν «διὰ τῆς γραφικότητος» τοὺς ἀντιπάλους τους, οἱ ὁποῖες ταμπέλες τοὺς ἀπαλλάσσουν καὶ ἀπὸ τὴν βάσανο τῆς σκέψης καὶ τῆς σοβαρῆς ἐπιχειρηματολογίας. Μία μόνο φράση ἀπὸ τὸ βιβλίο του ἐρανίζομαι: «Δὲν μπορεῖ ἡ Παιδεία νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐθνικὴ μόρφωση καὶ νὰ γίνει ἀχρωμάτιστη παιδεία ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου». (σελ. 42). Ἐνῶ στὸ βιβλίο του«τὸ κρυφὸ σχολειό», στὸ κεφάλαιο γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς παιδείας, μιλᾶ ἀπροκάλυπτα γιὰ «ἀγωγὴ μὲ ἐθνικὸ χρῶμα». (σελ. 359). Σὲ τί διαφέρει ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Παϊσίου «νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γιὰ τὴν πατρίδα», ἀπὸ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Δελμούζου γιὰ «ἐθνικὴ μόρφωση»; Ὣς πότε θὰ ὑπομένουμε τοὺς ἐπικίνδυνους πειραματισμοὺς τοῦ κάθε ἄγευστου ἀπὸ Ρωμιοσύνη πολιτικοῦ; Τί κακὸ εἶναι αὐτό; Νὰ ἔχεις στὰ χέρια σου χρυσάφι, τὴν ἀνθρωποποιὸ ἑλληνικὴ παιδεία, καὶ νὰ καταφεύγεις στὰ εἰσαγόμενα χαρούπια;