Σύμφωνα με βουλευτή της ΝΔ που συμμετείχε στο προσχηματικό Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, «Δεν θα δεχθούμε παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, ότι και αν σημαίνει αυτό το πράγμα». Δυστυχώς όμως το έχουμε δεχθεί πριν από πολλά χρόνια, το δικό του κόμμα μαζί με το ΠΑΣΟΚ, με την υπογραφή του PSI – με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε μετατραπεί σε μία άβουλη γερμανική αποικία, χωρίς καμία δυνατότητα διεκδίκησης των δικαιωμάτων της.

Ακόμη χειρότερα, σε έναν χώρο που ακολουθεί πιστά τις εντολές των ξένων, οι οποίοι δημεύουν τη δημόσια και ιδιωτική του περιουσία, προορίζοντας τον για το σκουπιδότοπο της Ευρώπης στην καλύτερη των περιπτώσεων – στη χειρότερη να τον παραδώσουν λάφυρο στους Τούρκους, γνωρίζοντας πως δεν έχει καμία ρεαλιστική δυνατότητα στρατιωτικής αντίστασης, αφού τα πάντα είναι εγκαταλειμμένα στην τύχη τους, σε άθλια κατάσταση.

Δυστυχώς πάντοτε εκφράζαμε την άποψη ότι, τα ενεργειακά αποθέματα είναι κατάρα παρά ευχή για μία χρεοκοπημένη και ανοχύρωτη χώρα – όπως επίσης πως από την οικονομία εξαρτώνται τα πάντα (ανάλυση). Μετά το βίαιο εποικισμό δε της πατρίδας μας, χωρίς καν να υιοθετήσουμε τη σωστή λύση που φυσικά υπάρχει (άρθρο), όπως ακριβώς δεν κάναμε το 2010, το 2011, το 2012 κοκ. στην οικονομία, ο  χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα – με έναν ρυθμό που έχει επιταχυνθεί σε μεγάλο βαθμό.

Φυσικά μπορούμε ακόμη να αντιστρέψουμε το μοιραίο, την εξαφάνιση μας δηλαδή ως Έθνος, αλλά βρισκόμαστε ήδη προ των πυλών του τέλους. Ακολουθεί ένα άρθρο, το οποίο εκφράζει μία άποψη που θα πρέπει να την γνωρίζουμε – όσον αφορά τη συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη, η οποία πιθανότατα θα μας οδηγήσει σε πόλεμο:

Δεν είναι συμφωνία, είναι γεωστρατηγική επιτυχία

– του Δημήτρη Τσαϊλα

Ποτέ δεν πρέπει να υποθέτουμε ότι οποιαδήποτε κατάσταση συναντάμε είναι όπως φαίνεται αρχικά. Όταν ο εχθρός κάνει κίνηση μπορεί να είναι ή να μην είναι ένα τέχνασμα. Μια επίθεση σε ένα μέρος, μπορεί να είναι μια εκτροπή που προορίζεται να δημιουργήσει μια άλλη επίθεση αλλού. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέπουμε στον εχθρό να μας οδηγήσει μέσω της εξαπάτησης ή της χειραγώγησης. Αντίθετα, συνεχώς επιδιώκουμε να διατηρήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να αναγκάσουμε τον εχθρό να αντιδράσει στις δικές μας ενέργειες.

Πέραν αυτής της βασικής αρχής της τέχνης του πολέμου, είναι σαφές και χρειάζεται να υπογραμμίζουμε, κάθε φορά, το ρόλο της οικονομίας στην υψηλή στρατηγική. Κορυφαίοι μελετητές έχουν δείξει πώς τα οικονομικά περιουσιακά στοιχεία μπορούν να ανυψώσουν τη διεθνή θέση ενός κράτους. Ωστόσο, πολλές φορές υιοθετώντας το παράδειγμα της ρεαλιστικής προσέγγισης, ότι η πραγματική ισχύς είναι [ουσιαστικά] συνάρτηση της στρατιωτικής ισχύος, πολλοί ειδικοί παρασυρόμενοι, αποφεύγουν την οικονομική ανάλυση. Γι’ αυτούς, η υψηλή στρατηγική επικεντρώνεται κυρίως στις στρατιωτικές λύσεις.

Επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούνται οι στρατιωτικοί πόροι και απαιτούν να χρησιμοποιήσουμε τη στρατιωτική ισχύ σε πολιτικό επίπεδο. Όμως πιστεύω ότι ζωτική συνεισφορά είναι να επαναφέρουμε και την οικονομία στο προσκήνιο. Αναφέρω την οικονομία, διότι στην περιοχή της Μεσογείου, εκτιμούν οι ειδικοί, την ύπαρξη αποθεμάτων φυσικού αερίου που θα διαρκέσουν 30 ολόκληρα χρόνια για τις ενεργειακές ανάγκες όλης της Ευρώπης. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι αμφότερες οι πλευρές της Τουρκίας και Λιβύης, έχουν βαθιά ανάγκη της συμφωνίας που συνήψαν και δεν πρέπει να ενήργησαν χωρίς τη στήριξη των ισχυρών.

Διακρίνουμε, να λείπει από την ελίτ των διαφόρων που εμπλέκονται στη χάραξη της πολιτικής ασφαλείας στην Ελλάδα, η αντίληψη για το περιβάλλον μας. Η αντίληψη αυτή απαιτεί πολλά περισσότερα από την προσεκτική παρακολούθηση των εικόνων που μας παρουσιάζονται. Πρέπει να αναλύουμε, ότι βλέπουμε και ότι ακούμε, σημειώνοντας οποιεσδήποτε αποκλίσεις ή ιδιαιτερότητες και να χρησιμοποιούμε την επαγωγική αιτιολογία για να διακρίνουμε τη συνολική κατάσταση.

Εκτιμάται λοιπόν, ότι η συμφωνία μεταξύ Λιβύης-Τουρκίας ήρθε μετά το πράσινο φως των ΗΠΑ, ειδικά αφού οι ΗΠΑ απέρριψαν επισήμως την επίθεση στον στρατηγό Χάφταρ στην Τρίπολη και ζήτησαν επανειλημμένα από τις δυνάμεις του να σταματήσουν. Πιστεύω ότι η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι επειδή επιθυμούν την κυβέρνηση της συμφιλίωσης στη Λιβύη, αλλά επειδή ο Χάφταρ άρχισε να επηρεάζεται άμεσα από τη στήριξη της Ρωσίας στον πόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση συμφιλίωσης καθώς και στην παρουσία ρωσικών δυνάμεων που επιχειρούν στην περιοχή του αντικειμενικού σκοπού προκαλώντας κινδύνους στα αεροσκάφη των ΗΠΑ με αποτέλεσμα την αποτροπή των αεροπορικών παρακολουθήσεων.

Πιστεύω, ό,τι σε επόμενο χρόνο, η Άγκυρα και η Τρίπολη θα ακολουθήσουν και θα συνάψουν συμφωνίες ασφαλείας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η Ρωσία παρακολουθεί τα γεγονότα ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία να αμφισβητήσει τον Χάφταρ. Με αυτόν τον τρόπο η Ουάσινγκτον μέσω της Λιβύης θα βάλει πόδι στη Μεσόγειο και την Αφρική. Την Αφρική που η Κίνα θεωρεί προνομιακό της χώρο.

Αλλά ας επανέλθουμε στο μνημόνιο συνεργασίας στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και τη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Λιβύης-Τουρκίας. Σαφώς, δεν πέτυχε το επίπεδο μιας κοινής αμυντικής συνθήκης που απαιτεί την έγκριση και τη νομοθέτηση των δύο χωρών, αλλά μη ξεχνάμε ό, τι εξυπηρετεί πρώτιστα την Τρίπολη εναντίον του Χάφταρ. Δεύτερον, σύμφωνα με τη λογική που έχει μέχρι τώρα επιδείξει η Άγκυρα, αυτό το μνημόνιο ασφαλείας θα είναι αρκετό για την Τουρκία να κάνει ό, τι χρειάζεται, πολιτικά ή στρατιωτικά, για να στηρίξει την Τρίπολη. Τρίτον, θα επωφεληθεί από αυτή τη συμφωνία για την “προστασία των θαλασσίων ζωνών” της Μεσογείου πράγμα που προσπαθεί εδώ και καιρό να πάρει υπό τον έλεγχο της η Άγκυρας αμφισβητώντας τον Ελληνισμό στο σύνολό του και την τριμερή συμφωνία με την Αίγυπτο ή το Ισραήλ.