«Ένα βράδυ, πριν πολλά χρόνια, μπήκα σε έναν θάλαμο ενός καρκινοπαθούς νεαρού προκειμένου να του χορηγήσω ένα παυσίπονο. Θα ήταν γύρω στα 25.
Άκουγαμε και την ίδια μουσική.
Η μάνα του ήταν απέναντι στη καρέκλα σκυφτή, σχεδόν κουλουριασμένη και μυριοταλαιπωρημένη. Καλοκαιράκι ήταν. Έξω διασκέδαζε ο κόσμος και χαιρόταν τη ζωή. Μέσα παλεύαμε να σώσουμε το νεαρό.Ο ογκολόγος του ήταν σαφής:
”Δεν εξαρτάται μόνο από εμάς παιδί μου. Τώρα πια εξαρτάται και από σένα και από τη πίστη σου. Θα το παλέψουμε όλοι μαζί, αλλά δεν ξέρω τί θα γίνει”.
Ο νεαρός πονούσε και μαρτυρούσε κάθε βράδυ.
Και εμείς προσπαθούσαμε να τον ηρεμήσουμε εέτε με τα παυσίπονα είτε με μια κουβέντα παρηγοριές. Έτσι κι έκεινο το βράδυ που έλαχε να είμαι εγω βάρδια.
Του μιλούσα για μουσική, για συναυλίες. Περνοώσαμε λίγη ώρα μαζί (είχαμε κι άλλους ασθενείς και ήμασταν μόνο δύο στη βάρδια) και αυτό έδειχνε να τον ανακουφίζει λίγο.
Μάλιστα, εκείνο το βράδυ είχαμε και τη πρώτη διαφωνία μας.
Εγώ επέμενα πως το δικό μου αγαπημένο συγκρότημα ήταν το καλύτερο, εκείνος έλεγε τα δικά του. Τί τα θες; Παιδιάστικα πράματα. Απο αυτά όμως που σε κάνουν και ξεχνάς τη μαυρίλα μέσα σου. Στο τέλος γελάσαμε και οι δυό και συμφωνήσαμε, ότι και οι δυο είχαμε δίκιο.
Να μη σας τα πολυλογώ, τον άφησα να κοιτά το ταβάνι και να αναπολεί δικές του στιγμές και πήγα στον επόμενο θάλαμο.
Θα πρέπει να είχαν περάσει 10 λεπτα όταν άκουσα μια φωνή από τον θάλαμο του νεαρού. Γυρίζω και βλέπω τη μάνα του να έρχεται προς το μέρος μου με γουρλωμένα μάτια.
Με τραβάει από το χέρι και με μπάζει στο θάλαμο του γιου της.
Τον βρήκα όπως τον άφησα. Να καρφώνει το ταβάνι με το βλέμμα του, αλλά μούσκεμα στον ιδρώτα.
Η μάνα νόμισε πως είχε πεθάνει ο γιος της, αφού ήταν ακίνητος.
– Αύριο η αξονική θα είναι καθαρή, μου λέει εκείνος κοιτώντας επίμονα το ταβάνι.
– Μακάρι, του λέω και ασυναίσθητα κοιτάζω κι εγώ το ταβάνι.
– Την είδες κι εσύ έτσι δεν είναι; Με ρωτάει με αγωνία.
– Ποιά; Απαντώ.
– Η Παναγία είναι δεν τη γνωρίζεις; Μου έδειξε την αξονική και μου είπε να μη φοβάμαι.
Έπειτα από δύο μέρες ο νεαρός έκανε αξονική. Ήταν καθαρός. Κανένα σημάδι καρκίνου ή μετάστασης πια.
Οι ορθολογιστές, θα πουν ότι ήταν μία παραίσθηση από την ελπίδα του νεαρού και τη δίψα του για ζωή. Τον έσωσε η θεραπεία κι όχι η Θεϊκη παρέμβαση. Οι κυνικοι, θα πουν ότι του σάλεψε. Οι θρησκοληπτοι, θα πουν ”Θαύμα”.
Εγώ θα πω τούτο.
Ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του. Και εκείνη τη μαύρη ώρα του μαρτυρίου του έχει το δικαίωμα να πιστέψει ΚΑΙ στο θαύμα. Έχει το δικαίωμα να πιστέυει γενικά. Γιατί είναι καλύτερα να πιστεύεις κάπου, παρά πουθενά.
Η μάνα του νεαρού λοιπόν, ύστερα από αυτό που συνέβη ανέβηκε την ανηφόρα στην Τήνο γονατιστή γιατί πίστευε πως χρωστούσε αυτόν τον ”εξευτελισμό” που λένε οι άλλοι στη Παναγία.
Και να σας πω κάτι; Ποιός είμαι εγω που θα κρίνω αυτή τη πράξη;
Ποιός ειμαι εγω που θα ευτελισω αυτη τη πιστη;
Ποιός ειμαι εγω που θα διακωμωδησω αυτη την ενεργεια;
Ποιοδς ειμαι εγω που θα πω τί ειναι σωστο και τί οχι για τον καθενα;
Ποιός γνωρίζει γιατί κάνει ο καθένας τέτοιες κινήσεις;
Τί μαύρο κουβαλάει μέσα του και τί νόημα έχει μια τέτοια κίνηση γι’ αυτόν που την κάνει;
Μόνο σεβασμό τρέφω σε τέτοια άτομα γιατί τολμούν να δηλώσουν πίστη σε κάτι.
Α, ξέχασα να σας πω πως ο νεαρός ζει ανάμεσά μας, υγιής αλλά ταλαιπωρημένος και μάλιστα νομίζω πως τον είδα και στη συναυλία των Ιron Maiden πέρισυ.
