Πρώτα βγαίνουν στην Άγκυρα, ο ένας μετά τον άλλο, υπουργοί και λοιποί δικτατορίσκοι, και κραυγάζουν ως πολέμαρχοι προϊστορικών εποχών. «Η ανατολική Μεσόγειος δεν θα δοθεί ποτέ πεσκέσι σε κανέναν», έλεγε χτες ο ένας. «Το γεωτρύπανο “Γιαβούζ” θα ξεκινήσει τις επιχειρήσεις στην περιοχή», έλεγε ο άλλος. «Η Τουρκία δεν θα λυγίσει σε καμιά απειλή», έλεγε ο τρίτος για τα εντάλματα σύλληψης του «Φατίχ». Και, μετά, βγαίνει στην κατεχόμενη Κύπρο ο αδελφός μας Μουσταφά Ακιντζί να παριστάνει τον μεσολαβητή. Ελάτε να τα βρούμε, λέει, ελάτε να μοιράσουμε το φυσικό αέριο, διότι εμείς δεν θέλουμε την ένταση, θέλουμε να μετατρέψουμε τη Μεσόγειο σε θάλασσα ειρήνης. «Στο θέμα του διαμοιρασμού, εάν δούμε κατανόηση, είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε αυτό το χέρι. Αλλά τι κρίμα που συμβαίνουν ακριβώς οι αντίθετες εξελίξεις». Τι κρίμα, όντως. Και αναγκάζεται η Τουρκία να παρέμβει με τα πλοία της, αναγκάζεται να απειλεί μια χούφτα Ελληνοκυπρίων, αναγκάζεται να κάνει πειρατείες, ενώ δεν θέλει. Ελάτε, λοιπόν, ας τα μοιράσουμε όλα να αποφύγουμε την ένταση.

Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια πίσω από όλα αυτά, που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ούτε δικοί μας πολιτικοί και πολιτικάντηδες, οι οποίοι απορούν και εξίστανται γιατί δεν είμαστε σε συνομιλίες για να αποφύγουμε την ένταση. Ότι αυτή τη στιγμή το ζήτημα δεν είναι μόνο ο διαμοιρασμός του φυσικού αερίου, είναι ότι μέσω του φυσικού αερίου η Τουρκία επιχειρεί να θέσει υπό αμφισβήτηση όλη την Κύπρο. Συνεπικουρούμενη από τη Βρετανία. Από τη στιγμή που θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για το φυσικό αέριο, η Τουρκία θα έχει κερδίσει αυτό που αποζητά εδώ και χρόνια: Νομιμοποίηση του ρόλου της στην Κύπρο. Από εκείνη τη στιγμή, η Κυπριακή Δημοκρατία παύει να υφίσταται και οι Ελληνοκύπριοι παύουν να έχουν τη νόμιμη, πολιτική, εδαφική και διαχειριστική κυριαρχία στο νησί, όπως τους τη διασφάλισαν η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας από τον Μάρτιο του 1964 και η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Μάιο του 2004, και αποκτούν διεθνώς αναγνωρισμένο συνέταιρο. Όχι τους Τουρκοκύπριους, αλλά την Τουρκία. Αυτό που οι Βρετανοί, σε αντίθεση με όλη τη διεθνή κοινότητα, ονόμασαν «αμφισβητούμενες περιοχές» δεν θα αφορά μόνο την κυπριακή ΑΟΖ, θα αφορά και το έδαφος και την κυβέρνηση. Θα είναι πια αμφισβητούμενη Κυπριακή Δημοκρατία. Και, μετά, εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία.

Όσοι, λοιπόν, συμβουλεύουν επιστροφή τώρα στις διαπραγματεύσεις, υπό τους όρους που θέτει και τις συνθήκες που δημιουργεί η Άγκυρα, οφείλουν πρώτα να μελετήσουν με σοβαρότητα (όχι, όπως συνήθως, στα κουτουρού) τις συνέπειες ή να ομολογήσουν ότι αποδέχονται τις γκρίζες ζώνες που επιδιώκει να δημιουργήσει η Τουρκία. Διότι το βέβαιο είναι πως με την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις δεν πρόκειται να τερματιστεί η τουρκική πειρατεία. Όπως δεν τερματίστηκε ούτε για ένα λεπτό όσο καιρό ήταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη – Ακιντζί, με όλες τις ελπίδες (ή και τις ψευδαισθήσεις) που είχαν δημιουργηθεί. Ακριβώς, γιατί ο σκοπός της Άγκυρας, και της πλειοψηφίας της τουρκοκυπριακής ηγεσίας, που τώρα είναι και «κυβέρνηση» στο κατοχικό καθεστώς, είναι να οδηγήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε μια εκλιπούσα μορφή, είτε μέσω διαπραγματεύσεων, είτε μέσω απειλών.

Μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα, ασφαλώς και υπάρχει κίνδυνος εκτροχιασμού, ασφαλώς και πρέπει να ανησυχούμε για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει το θηρίο που αποθρασύναμε με την πολιτική του καλοπιάσματος, αλλά η απάντηση δεν μπορεί να είναι να σηκώσουμε τα χέρια και να πούμε κοπιάστε να τα μοιράσουμε όλα, αφού ούτε εμείς θέλουμε την ένταση. Διότι ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν θα τα μοιράσουμε δίκαια υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε θα αποφύγουμε την ένταση και στο τέλος θα ψάχνουμε πατρίδα. Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε και να αξιοποιήσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα αμερικανικά, τα γαλλικά, τα ισραηλινά, τα αιγυπτιακά, τα ρωσικά και όποια άλλα συμφέροντα συμπλέουν με τα δικά μας. Δύσκολο; Μπορεί. Αλλά, ποια άλλη επιλογή έχουμε;  

Πηγή