Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Bρυξέλλες 27 Νοεμβρίου 2018. Η BusinessEurope διεξήγαγε την ετήσια συνάντησή της κεκλεισμένων των θυρών με ανώτατα στελέχη που εκπροσωπούν τις 20 μεγαλύτερες εταιρείες στην ΕΕ και την ομάδα υποστήριξής της, η οποία περιλαμβάνει 69 εταιρείες και ανώτερους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η EURACTIV επικοινώνησε τόσο με την BusinessEurope όσο και με την Κομισιόν, προκειμένου να ενημερωθεί για το περιεχόμενο της συζήτησης. Το ρεπορτάζ σχεδόν ανατριχιαστικό με φόντο όσα συμβαίνουν στη Γαλλία: Η ανησυχία των ηγετικών κλιμακίων της Ευρώπης ήταν έκδηλη στην συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ ηγετών της επιχειρηματικής κοινότητας της ΕΕ και υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Κομισιόν στην οποία συμμετείχαν δύο κορυφαίοι εκπρόσωποι του ελληνικού επιχειρείν, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Μυτιληναίος και ο Μιχαήλ Στασινόπουλος εκτελεστικό μέλος του Δ.Σ. της Βιοχάλκο. 

Οι αξιωματούχοι της Επιτροπής άφησαν να εννοηθεί ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν την ΕΕ ενωμένη”, ανέφερε η ίδια πηγή. Κι αυτή τη φορά έχουν στο πλευρό τους έναν ισχυρό σύμμαχο: Toν Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν που επιδιώκει ακριβώς το ίδιο, την διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης. Για την ακρίβεια τον τεμαχισμό της. Ακόμη κι αν οι δύο υπερδυνάμεις έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ο τεμαχισμός της Ευρώπης μοιάζει να είναι κοινός στόχος για τους Πούτιν και Τραμπ.

Μια Ευρώπη που εξέθρεψε το πελατειακό κράτος των Βρυξελλών ως φίδι στο κόρφο της. Ενα πελατειακό-γραφειοκρατικό κράτος το οποίο στην διάρκεια των μνημονίων έδειξε το απεχθέστερο πρόσωπό του στηρίζοντας το εγχώριο αμεταρρύθμιστο διεφθαρμένο κράτος, την διαπλοκή με τους ολιγάρχες και την δικαιοσύνη επιπέδου Ριχάρδου!

Για την σκοτεινή διείσδυση της Ρωσίας στην Ευρώπη τα συγκλονιστικά άρθρα που ακολουθούν.

Μόσχα, 26 Μαΐου 2004. Η συμπαθέστατη Ρωσίδα συνάδελφος που με υποδέχεται στο αεροδρόμιο είναι αρκετά ταραγμένη. «Ξέρετε», μού λέει, «από την ημέρα που ο δήμαρχος συμβάλλει στο να κάνουμε το συνέδριο για την ελευθερία του Τύπου στην Ρωσία, αισθάνομαι ότι συνεχώς βρίσκομαι υπό επιτήρηση». Πράγματι, ίσως η Τατιάνα να μην είχε άδικο.

Δέκα μέτρα πίσω της δύο τύποι που δύσκολα δεν θα τούς έλεγες πράκτορες, κάτι λένε μεταξύ τους και μού θυμίζουν κατασκοπική ταινία της δεκαετίας τού 1970. «Από την στιγμή που ο δήμαρχος Λούζκωφ ανακοίνωσε ότι παραχωρεί στέγη για να ιδρυθεί τμήμα της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (ΕΕΔ) στην Μόσχα, ως φαίνεται κάποια καμπανάκια κτύπησαν στο Κρεμλίνο», προσθέτει η Τατιάνα. Τής προτείνω να κεράσω γεωργιανή σαμπάνια στο μπαρ του αεροδρομίου και την ρωτώ: «Ο δήμαρχος δεν τα πάει καλά με τον Πούτιν;». Η συνάδελφος μού απαντά μονολεκτικά: «Καθόλου». Η απάντηση με βάζει σε σοβαρές σκέψεις. Διαισθάνομαι ότι, μετά τον Γιέλτσιν, στην Ρωσία κάτι δεν πάει καλά από πλευράς ατομικών ελευθεριών.

Το ίδιο βράδυ, στο διάσημο ξενοδοχείο Μετροπόλ, η ανταποκρίτρια της Ουάσινγκτον Ποστ στην Μόσχα, Susan Glasser, σε μία ώρα συζήτηση μού περιγράφει το τοπίο που σκοτεινιάζει και μού λέει ότι με τον, επίσης δημοσιογράφο, σύζυγό της Peter Baker ετοιμάζονται να φύγουν ύστερα από τρία χρόνια παραμονής.

Βέβαια, την άλλη ημέρα, ο παντοδύναμος, όπως νόμιζε, δήμαρχος της Μόσχας Γιούρι Μιχαήλοβιτς Λουζκώφ είναι πολύ πιο αισιόδοξος. «Η Ρωσία θα πρέπει να γίνει ένα με την δυτική και κεντρική Ευρώπη. Μόνον έτσι θα δημιουργηθεί ένα φερέγγυο αντίβαρο στην αμερικανική ηγεμονία και θα κοπεί ο τσαμπουκάς των Κινέζων, που ήδη αυτοθεωρούνται παγκόσμια δύναμη. Θέλω πρόεδρε η ΕΕΔ να με βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή. Ιδρύστε ένα τμήμα στην Μόσχα και θα το στηρίζουμε όλοι εμείς που θέλουμε μία δημοκρατική Ρωσία».

«Κύριε δήμαρχε», τού απαντώ, «ακριβώς επειδή δίνετε τόση σημασία στην δημοκρατία, θα υποβάλω την πρότασή σας στην εκτελεστική επιτροπή της Ένωσής μας και αν εγκριθεί θα περάσει από την Γενική της Συνέλευση. Προσωπικά θα ήθελα να δω μία δημοκρατική Ρωσία να είναι εταίρος της ήδη διευρυμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν αποφασίζω μόνος μου…».

Δύο μήνες αργότερα η πρόταση Λούζκωφ απορρίφθηκε, ο δε δήμαρχος το 2010 καθαιρέθηκε από το αξίωμά του έχοντας έλθει σε ανοικτή ρήξη με το σύστημα Πούτιν. Η Ρωσία ήδη είχε μπει στην τροχιά του «πουτινισμού» που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι μία ήπια μορφή ολοκληρωτισμού, προσαρμοσμένη στον 21^ο αιώνα.

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν από το 2002 είχε αρχίσει να αλλάζει άρδην το μετακομμουνιστικό καθεστώς στην χώρα του. Εγκατέλειπε σταδιακά τους θεσμούς της οικονομίας της αγοράς. Έπαιζε την πατριωτική χορδή και ήθελε να έχει δίπλα του μία νέα ομάδα ολιγαρχών πιστή σε αυτόν. Σαφέστατα επηρεασμένος από την θητεία του στην Ανατολική Γερμανία, όπου παρακολούθησε λεπτομερώς την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και την λαϊκή οργή απέναντι στην διαβόητη μυστική αστυνομία Στάζι, ο Βλ. Πούτιν δεν είχε και δεν έχει καμμία απολύτως συμπάθεια για το πλήθος. Αντιθέτως, το απεχθάνεται βαθειά, όπως βεβαίως και τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Τον φοβίζουν και τον εξοργίζουν.

Επίσης, όπως γράφει και ο Μπ. Νέϊθανς, «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν χτίσει την καρριέρα τους μέσα σε μυστικές υπηρεσίες, δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί τις πτυχές και υποχρεώσεις μίας πλουραλιστικής πολιτικής». Στο πλαίσιο αυτό, η ανατροπή του Λούζκωφ, όπως και άλλες συλλήψεις, δολοφονίες και διώξεις, είναι το αποτέλεσμα μίας σταδιακής οπισθοδρόμησης της Ρωσίας από μία «δήθεν δημοκρατία» σε έναν «ήπιο ολοκληρωτισμό».

Τον τελευταίο υπηρετούν οι περίφημοι «Σιλοβίτσι». Πρόκειται για μία πολυάριθμη ομάδα πρώην πρακτόρων της KGB και της μετέπειτα Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ρωσίας (PSB) η οποία έχει αποκτήσει άφθονο χρήμα και τεράστιες εξουσίες. Ελέγχει έτσι τις πιο ζωτικές αρθρώσεις της ρωσικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για μία νέα, αλλά με υψηλές πλέον διεθνείς διασυνδέσεις.

Στο βιβλίο του Όσο Λιγότερα Γνωρίζετε, Τόσο Πιο Ήσυχοι Κοιμάστε, ο βετεράνος δημοσιογράφος Ντέϊβιντ Σάτερ μοιράζεται με τους αναγνώστες του την αίσθησή του ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει στην πολιτική του Πούτιν και ότι η ενίσχυση της ολοκληρωτικής εξουσίας ήταν ήδη σε εξέλιξη από την εποχή του Γιέλτσιν. Όμως, η πολιτική ανάλυση που κάνει είναι πολύ πιο σκοτεινή και επικεντρώνεται στις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον της ομοσπονδιακής υπηρεσίας PSB ότι το φθινόπωρο τού 1999 ενορχήστρωσε άμεσα ή έμμεσα μία σειρά βομβιστικών επιθέσεων σε πολυκατοικίες στις πόλεις Μπουινάκσκ, Μόσχα, Βολγκοντόνσκ και Ριαζάν (η τελευταία απετράπη χάρη στην επαγρύπνηση των κατοίκων) και μετά υποστήριξε ψευδώς ότι επρόκειτο για έργο Τσετσένων αυτονομιστών –δίνοντας με αυτόν τον τρόπο δικαιολογία στον πρωθυπουργό τότε Πούτιν (και πρώην επικεφαλής της PSB) για να εξαπολύσει τον δεύτερο πόλεμο της Μόσχας εναντίον της αποσχισθείσας Δημοκρατίας της Τσετσενίας.

Οι κατηγορίες αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά το 2002 από τον Γιούρια Φελστίνσκι και τον Αλεξάντρ Λιτβένκο, πρώην πράκτορα της PSB που είχε αυτομολήσει στην Δύση. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Λιτβένκο δολοφονήθηκε στο Λονδίνο από πράκτορα της PSB που τον δηλητηρίασε με ενεργό πολώνιο 210. Από την πλευρά τους, ο Μάϊερς και ορισμένοι συγγραφείς άλλων βιβλίων εμφανίζουν στοιχεία που προκαλούν αναστάτωση, χωρίς όμως να καταλήγουν σε συμπέρασμα ως προς τους υπευθύνους των βομβιστικών επιθέσεων, στις οποίες σκοτώθηκαν σχεδόν 300 άτομα και πάνω από 1.000 τραυματίστηκαν. Ο Ντ. Σάτερ είναι πεπεισμένος ότι επρόκειτο για τρομοκρατικές πράξεις του κράτους εναντίον των ίδιων του των πολιτών.

Επιπλέον, ο Σάτερ υποστηρίζει ότι τα αποτρόπαια περιστατικά ομηρείας που συνέβησαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα της Μόσχας το 2002 και στο Σχολείο Νο 1 στο Μπεσλάν του βόρειου Καυκάσου το 2004 –στα οποία σκοτώθηκαν συνολικά πάνω από 500 άτομα, μεταξύ των οποίων σχεδόν 200 παιδιά– ήταν «αποτέλεσμα ρωσικής πρόκλησης» με στόχο να δώσει μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του Πούτιν στο όνομα του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας. Οι συγκλονιστικές καταγγελίες του Σάτερ διαφέρουν όχι μόνον ποσοτικά αλλά και ποιοτικά από εκείνες που συνδέουν τις ρωσικές αρχές με την δολοφονία δημόσιων επικριτών τους, όπως ο Πάβελ Χλέμπνικωφ (2004), η Άννα Πολιτόφσκαγια (2006), η Αναστάσια Μπαμπούροβα και ο Στανισλάβ Μαρκέλωφ (2009), η Νατάλια Εστεμίροβα (2009) και ο Μπορίς Νεμτσώφ (2015) –για να αναφέρουμε μόνον τις πιο γνωστές περιπτώσεις. Τα θύματα στο Ντουμπρόβσκι και στο Μπεσλάν, καθώς και στις βομβιστικές επιθέσεις στις πολυκατοικίες, δεν ήταν επικριτές αλλά άγνωστοι άνθρωποι, τυχαίοι στόχοι μίας θανάσιμης βίας, δηλαδή της τρομοκρατίας.

Οι κατηγορίες αυτές, όπως αναγνωρίζει ο Σάτερ, προκαλούν αναστάτωση. Το να κατανοήσουμε την Ρωσία τού σήμερα, επιμένει, «είναι ουσιαστικά πολύ εύκολο, αρκεί να έχουμε μάθει πώς να κάνουμε κάτι πολύ δύσκολο:  να πιστεύουμε το απίστευτο», διότι «η Ρωσία είναι ένα σύμπαν βασισμένο σε ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο αξιών», γράφει στο Athens Review of Books (Νοέμβριος 2016) ο Μπέντζαμιν Νέϊθανς. Φέρνει έτσι στην επιφάνεια μία ρωσική πραγματικότητα αισθητά διάφορη από αυτήν που καλλιεργείται στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από ακροδεξιούς και θρησκευτικούς αντιδυτικούς κύκλους.

Η Ρωσία είναι μία εξαιρετικά πολύπλοκη χώρα, η οποία έχει αυταρχική παράδοση αιώνων και μετά την κομμουνιστική εμπειρία της δύσκολα θα μπορέσει να υιοθετήσει αρχές και θεσμούς που ισχύουν στα δημοκρατικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Δύσης.

Υπό αυτή την έννοια, το συνολικό ρωσικό περιβάλλον είναι ιδιαιτέρως πρόσφορο για έναν άνθρωπο όπως  Βλαδίμηρος Πούτιν. Σε μία χώρα όπου η συνωμοσιολογία, η θρησκευτική προκατάληψη, ο εθνικισμός, η αποπληροφόρηση και ο πλουτισμός δια της αρπαγής βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, το έργο του Πούτιν, όταν ο Γιέλτσιν τον διόρισε ως διάδοχό του, ήταν πολύ ευκολότερο από τού να θελήσει να πάει την Ρωσία προς την δημοκρατία, την ελεύθερη οικονομία, το κράτος δικαίου και τον σεβασμό της έννοιας της διαφοράς.

«Ο Πούτιν υπήρξε πάντα άνθρωπος του παρασκηνίου. Έτσι, ανεβαίνοντας στην εξουσία το 2000 κατάλαβε ότι έπρεπε να επαναφέρει στην εξουσία έναν ήπιο αυταρχισμό, χωρίς Γκουλάγκ και ψυχιατρεία. Αμέσως λοιπόν δήλωσε ότι η εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε η μεγαλύτερη καταστροφή της ρωσικής ιστορίας. Από τότε, ο ένοικος του Κρεμλίνου κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει το παλαιό καθεστώς, αποφεύγοντας όμως τις κακοτοπιές.

Αλλάζει τα σχολικά βιβλία, φέρνει δίπλα του πιστούς ανθρώπους του και ακολουθεί τις δοκιμασμένες πολιτικές της παλαιάς νομενκλατούρας, αλλά με σύγχρονους όρους. Ταυτόχρονα, εντείνει την αντιδυτική ρητορική του και βάζει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για επάνοδο της Ρωσίας στην διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά μέσα στο νέο περιβάλλον του 21^ου αιώνα».

Αυτά μάς λέει ο Γάλλος φίλος και συνάδελφος Τιερρύ Βολτόν, άριστος γνώστης της ρωσικής ζωής, η σύζυγος του οποίου υπήρξε εκδότις στο Παρίσι του σαμιζντάτ Η Άλλη Ρωσία.

Τον Γ.Χ. τον γνωρίζω πολλά χρόνια και συναντιόμαστε κατά καιρούς κάπου στα βόρεια προάστια για να πιούμε ένα ποτήρι. Έχει αδυναμία στην καλή ρωσική βότκα, εγώ όμως επιμένω στο ελληνικό κρασί. Κατά κανόνα δε στις συναντήσεις μας η συζήτηση επικεντρώνεται στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις και στο πώς αυτές θα μπορούσαν να γίνουν πιο στενές.

Τον τελευταίο καιρό, όμως, ο «φίλος» –που είναι μόνιμος κάτοικος Μόσχας αλλά Έλληνας– το πάει πολύ μακριά. Μετά την ρωσική εισβολή στην Γεωργία, το 2008, δείχνει να τον ενδιαφέρει περισσότερο πώς η Ελλάδα θα γίνει δούρειος ίππος υπονόμευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά εμπορικός εταίρος της Ρωσίας. Επίσης, ενώ έως το 2008 το έπαιζε άθεος πρώην κομμουνιστής, σήμερα είναι ένας θεοσεβούμενος χριστιανός, που δεν παύει να αναφέρεται στην «Ελλάδα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών».

Τους τελευταίους μήνες τον είχα χάσει, όταν ξαφνικά με πήρε τηλέφωνο και βρεθήκαμε –δύο μέρες μετά την συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν. Ο «φίλος» ήταν πολύ χαρούμενος. «Είσαι να κάνουμε καμμιά δουλειά μαζί;», μού λέει. «Σαν τί;» τού απαντώ. «Υπάρχουν κάποια λεφτά για να κάνουμε ένα σωματείο που θα μελετήσει τις σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας από την εποχή του Βυζαντίου έως σήμερα. Και αυτό σε όλα τα επίπεδα, αλλά με έμφαση την Ορθοδοξία».

Δεν παραθέτω την συνέχεια της συζήτησης, ωστόσο μπορώ να καταθέσω κάποιες προσωπικές απόψεις, εμπλουτισμένες και με ευρύτερο ρεπορτάζ γύρω από τις ελληνο-ρωσικές σχέσεις.

Μία πρώτη διαπίστωση είναι ότι η επίσημη Ρωσία, στην σημερινή φάση των σχέσεών της με την Δύση, δεν πρόκειται να κάνει καμία απολύτως κίνηση που θα ενοχλούσε Δυτικοευρωπαίους και Αμερικανούς στις διερευνητικές επαφές της με την Ελλάδα. Παρά τα εδώ γραφόμενα, η υποδοχή του κ. Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα από τον Ρώσο πρόεδρο υπήρξε ψυχρή σε σχέση με τις ελληνικές αναμονές. Και η συνάντηση αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ αν ο Βλαδίμηρος Πούτιν δεν είχε δεχθεί αφόρητες πιέσεις από την ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, από ολιγάρχες που εξαρτώνται από αυτήν και από τους «σιλοβίκι», δηλαδή την νέα νομενκλατούρα, μέρος της οποίας πρόσκειται στους ιδεολόγους του «εθνικομπολσεβικισμού».

Σημαντικό ρόλο στο επίπεδο αυτό έπαιξε και παίζει ο πάμπλουτος επιχειρηματίας Konstantin Malofeev, χρηματοδότης των Ρώσων ακτιβιστών στην ανατολική Ουκρανία και φίλος του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου. Ο Ρώσος επιχειρηματίας διατηρεί επίσης πολλές σχέσεις και επαφές με τα ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα της Γαλλίας (Εθνικό Μέτωπο), της Ουγγαρίας (Φιντέζ) και της Αυστρίας (FPO). Παράλληλα, όμως, είναι και ο βασικός χρηματοδότης του κινήματος του Ρώσου ιδεολόγου Αλέξανδρου Ντούγκιν, θεωρητικού του νέο-ευρασιατικού χώρου ή της Ενδιάμεσης Περιοχής, όπως την αποκαλεί ο Έλληνας θεωρητικός Δημήτρης Κιτσίκης. Αμφότεροι οι θεωρητικοί διακρίνονται για το αντιδυτικό μίσος τους και τον άκρατο αντιφιλελευθερισμό τους και επιδιώκουν με κάθε μέσο να αυξήσουν την επιρροή τους στο Κρεμλίνο.

Από την πλευρά του, ο K.Malofeev δηλώνει φανατικός «αντιαμερικανός», εχθρός του –όπως τον αποκαλεί– «φιλελεύθερου ολοκληρωτισμού» και συνεπής χριστιανός ορθόδοξος. Αρνείται ότι είναι ολιγάρχης και επισημαίνει ότι η γνωριμία του με τον Πάνο Καμμένο έγινε τυχαία, στον γάμο του εφοπλιστή Γιώργου Καραγιώργη στην Μόσχα, όπου ήταν κουμπάρος. Βεβαίως, ο Ρώσος επιχειρηματίας αρνείται ότι χρηματοδοτεί ακροδεξιά κόμματα και ότι έχει σχέσεις με εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα. Αυτά ο κ. τα δήλωσε στην συνάδελφο Μ. Καρχιλάκη, η οποία διατηρεί μπλογκ και έδειξε να ενδιαφέρεται για το θέμα που μάς απασχολεί.

Γεγονός είναι, πάντως, ότι απόψεις και θέσεις του K.Malofeev έχουν αναρτηθεί στο site με τίτλο «The fourth political theory» (Η τέταρτη πολιτική θεωρία), που, κατά τον Α. Ντούγκιν είναι ο «εθνικομπολσεβικισμός», πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού. Η θεωρία αυτή εκκολάπτεται με ταχείς ρυθμούς στην Ελλάδα και ενισχύεται από πολλές οπτικές γωνίες και από την ύπαρξη του κυβερνητικού σχήματος, ήτοι την σύμπραξη άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς, με κάποιες παραλλαγές στο εσωτερικό τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, αναφορικά με την Ελλάδα σημαντικός είναι ο ρόλος του Γκεόργκι Γκάβριτς, ο οποίος την περίοδο 2009-2013 υπήρξε τρίτος γραμματέας της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα και είχε τακτικές επαφές με ακροδεξιούς εθνικιστικούς κύκλους, όπως και με κάποιους ανθρώπους του αποκαλούμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ». Παράλληλα, ο Γκ. Γκάβριτς επεδίωξε να αποκαταστήσει σχέσεις τόσο με το καραμανλικό περιβάλλον, όσο και με κάποιους εθνικιστές συμβούλους του Αντώνη Σαμαρά, κυρίως πριν αυτός ανέλθει στην εξουσία.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι, όπως αναφέρει η γερμανική Zeit Online από χάκερς που μπόρεσαν να μπουν στα emails του Ρώσου διπλωμάτη, ο τελευταίος είχε τακτική επαφή με τον Ιταλό ακροδεξιό ηγέτη της ιταλικής οργάνωσης Forza Nuova, η οποία μέσω αυτού επιδιώκει να αποκτήσει προσβάσεις στην Χρυσή Αυγή και την ηγεσία της.

Πληροφορίες μας λένε ότι σήμερα ο Γκ. Γκάβριτς, που δημιούργησε ένα πολυπλόκαμο κύκλωμα σε Ρωσία, Κριμαία, ανατολική Ουκρανία, Ιταλία και Ελλάδα, διαχειρίζεται κάποια εκατομμύρια ευρώ, τα οποία προφανώς προέρχονται από το Marshall Fund του Ρώσου ορθόδοξου ολιγάρχη και μέρος αυτών προορίζεται για αποσταθεροποιητική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Σοβαρός μοχλός αυτής της προπαγάνδας είναι και ένα ρωσικό φιλανθρωπικό ίδρυμα που ασχολείται με θρησκευτικά και πολιτιστικά θέματα και το οποίο διατηρεί πολύ θερμές σχέσεις με Έλληνες ηγούμενους ορθόδοξων μοναστηριών και μητροπολίτες.

Πέρα από το περίφημο ορθόδοξο τόξο που φιλοδοξεί να δημιουργήσει η ρωσική πλευρά σε συνεργασία με την ελληνική εκκλησία, η ρωσική επιρροή επεκτείνεται και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στον χώρο αυτόν εμπλέκονται ελληνικά εφοπλιστικά συμφέροντα και ρωσικά επενδυτικά ταμεία, τα οποία, μετά την συνάντηση Τσίπρα-Πούτιν, σχεδιάζουν να επεκτείνουν την δράση τους και άρα την διείσδυσή τους στην χώρα μας. Το θέμα είναι να βρεθούν τα απαραίτητα εταιρικά σχήματα, για να μην γίνουν λάθη ικανά να προκαλέσουν ευρωπαϊκές υποψίες.

Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση, σε μία προσπάθεια επιδείξεως καλής θέλησης προς το «σύστημα Πούτιν» (για το οποίο θα αφιερώσουμε ξεχωριστό ρεπορτάζ), έκανε κάποια δώρα στον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης, ιδιοκτησία του Ελληνορώσου επιχειρηματία κ. Ιβάν Σαββίδη, παράλληλα δε ξανάκλεισε και τον φάκελο με τις προμήθειες εξοπλισμών από την Ρωσία. Πρόκειται για απόρρητη έκθεση του πρώην γενικού γραμματέα εξοπλισμών Γ.Ζορμπά, που αφορούσε τις προμήθειες των zubr.

Από δημοσιογραφικής πλευράς, όπως αναφέρει ο συνεργάτης της Zeit Online Ζαχαρίας Ζαχαράκης, την ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα στηρίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, στενός συνεργάτης του Αλ. Ντούγκιν και ανταποκριτής για δέκα χρόνια στην Μόσχα. Φιλικά προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος έχει αρθρογραφήσει κατά καιρούς στην Αυγή και στο περιοδικό Επίκαιρα. Κείμενά του υπάρχουν στο konstantakopoulos.blogspot.com.

«Όραμα» του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου –αν και δεν το δηλώνει ευθαρσώς– είναι η εγκατάσταση ενός «εθνικομπολσεβικικού» καθεστώτος στην Ελλάδα, που θα αναλάβει να «σώσει» το έθνος από τους «ευρωφιλελεύθερους», την παγκοσμιοποίηση, τους σιωνιστές κάθε λογής, τους τραπεζίτες, τους Αμερικανούς και γενικά το …απόλυτο κακό. Και, βεβαίως, έως ότου επιτευχθεί η «σωτηρία» αυτή, η χώρα θα τελεί υπό την προστασία του «ξανθού γένους» και του ορθόδοξου τόξου.

Ωστόσο, μέχρι να συμβούν όλα αυτά προέχει η κατάλληλη, δια της προπαγάνδας, προετοιμασία του «πιο έξυπνου λαού στον κόσμο»… 

Πηγή