Ο Αθανάσιος Διάκος, είναι γνωστός σε όλους τους Έλληνες. Παλικάρι στην ψυχή, αγωνιστής μέχρι το τέλος. Απέμεινε με άλλους 3-4 άνδρες του στην Αλαμάνα και συνέχισε να μάχεται και με σπασμένο σπαθί. Πιάστηκε από τα λεφούσια του Ομέρ Βρυώνη.
Μπορούσε να ζήσει, μπορούσε να γλιτώσει το σούβλισμα, μα όχι. Προτίμησε να πεθάνει για όσα πίστευε, για όσα λάτρευε, για τη μόνη «ουσία» που τον ενέπνεε, την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία. Ήταν ήρωας; Σύμφωνα με τους νέους ορισμούς που η λαοπρόβλητος κυβέρνησή μας σε συνεργασία με διάφορες άλλες «δεξαμενές ψήφων» επιβάλει και για λόγους ιδεοληπτικούς, ΟΧΙ. Τώρα προωθείται ένα νέο πρότυπο ήρωα… αυτό του Ζακ.
Τι έκανε ο Ζακ; Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς και δεν μας ενδιαφέρει, στην τελική. Κάτι μεγάλο όμως δεν έκανε. Ακτιβιστής της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ… ΚΑΙ; Γνωρίζει κανείς πόσοι «ακτιβιστές» της ζωής παλεύουν καθημερινά για τον άρτο τον επιούσιο, για να μην κρυώνει η φαμίλια τους, για να έχουν γάλα τα παιδιά τους και πολλές φορές δεν το καταφέρνουν;
Και γιατί δεν είναι ηρωίδα η Μυρτώ που την σακάτεψε για πάντα το ανθρωπόμορφο εκείνο κτήνος; Γιατί δεν είναι ήρωες οι τέσσερις της Marfin που κάπως… βολικά οι σημερινοί ξεχνούν; Γιατί δεν είναι ήρωας ο μακαρίτης ο Αξαρλιάν; Έγινε καμιά πορεία από τους κάθε λογής πικραμένους γι’ αυτούς; Ασχολήθηκαν υπουργοί μαζί τους; Βγήκε η κάθε Όλγα, ο Τζανακόπουλος ή η Παπακώστα (σ.σ. περιμένουμε να στείλει τον λογαριασμό στον Ρουβίκωνα…) να μιλήσουν για άπλετο φως, για δικαιοσύνη;
Γιατί αδέρφια; Είχε κάτι περισσότερο από τους ανωτέρω, ο Θεός να τον αναπαύσει, Ζακ; Άνθρωπος ήταν, κακώς χάθηκε, έγιναν ενδεχομένως και υπερβολές, αλλά είχε και ο ίδιος ευθύνη για την όλη πορεία και τελικά τη μοίρα του. Αντίθετα, κανείς εκ των προαναφερθέντων δεν επέλεξε τη μοίρα του.
Για να ακριβολογούμε όμως, ούτε η Μυρτώ είναι ηρωίδα, ούτε τα τραγικά θύματα της Marfin, ούτε ο συγχωρεμένος Αξαρλιάν. Είναι όλοι τους απλώς αθώα θύματα. Ήρωας είναι αυτός που εμπνέει, που εκούσια θυσιάζει τα πάντα για έναν σκοπό, για κάτι μεγάλο.
Ήταν κάτι τέτοιο ο Ζακ; Φυσικά και όχι. Όπως δεν ήταν και ο Γρηγορόπουλος, που ένας ηλίθιος έκρινε σκόπιμο να τον σκοτώσει, όπως δεν είναι ούτε ο Φύσσας, που ένας άλλος ιδεοληπτικός βλάκας, της άλλης πλευράς, καθ’ ομολογία, σκότωσε.
Η προσπάθεια ηρωοποίησης του μακαρίτη του Ζακ πάντως είναι πραγματικά εντυπωσιακή, αλλά και κατάπτυστη, εν πολλοίς, διότι έχει και πολιτικά κίνητρα, καθώς, καλώς ή κακώς, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα αποτελεί δεξαμενή ψήφων και όχι για όλους.
Το πρόβλημα είναι πως και πολλοί άλλοι συμμετέχουν στην εκστρατεία, προσπαθώντας να κατασκευάσουν έναν «ήρωα» από το πουθενά. Ο Ζακ δεν είναι ήρωας. Είναι θύμα; Αν ναι, είναι πρωτίστως θύμα του εαυτού του και πολύ λιγότερο των αστυνομικών ή του ηλικιωμένου κοσμηματοπώλη. Άλλωστε και οι ιατροδικαστές ξεκαθάρισαν, ότι ο θάνατός του δεν οφείλεται στα κτυπήματα.
Είναι θύτης; Το ότι εισέβαλε στο κατάστημα με τον μαχαίρι δεν δείχνει, άγιο! Μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε αυτό; Αν μπουκάρει κανείς σε κανένα υπουργείο με μαχαίρι, αλήθεια, σε πόσα δευτερόλεπτα θα τον δέσουν; Εκτός ενδεχομένως, αν δηλώσει… Ρουβίκωνας.
Και αν τον δέσουν, μήπως οι υπουργοί θα θέλουν οι αστυνομικοί να του προσφέρουν λουλούδια; Να διατάξουν έρευνα σε βάθος, να διατάξουν να “χυθεί άπλετο φως”; Ποιος κοροϊδεύει ποιον επιτέλους σε αυτή την υπό ΗΘΙΚΗ διάλυση, πρωτίστως, χώρα;
