Maurice Bardèche
Μετάφραση από τη γαλλική: Βασίλειος Π. Δοργανάς
[Απόσπασμα από το βιβλίο του Maurice Bardèche «Sparte et les sudistes» (Η Σπάρτη και οι Νότιοι), Pythéas, 2001, σελ. 20-22. Η αρχική έκδοση του βιβλίου αυτού είχε γίνει το 1969 από τον μικρό εκδοτικό οίκο «Les sept couleurs» («Τα εφτά χρώματα»), που ανήκε στον ίδιο το Bardèche και είχε δανειστεί τον τίτλο του από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Robert Brasillach. Η επικεφαλίδα της ανάρτησης μπήκε από τον μεταφραστή.]
Το θάρρος, η αντοχή, η ενέργεια, ακόμη και το πνεύμα αυτοθυσίας, είναι στον άνθρωπο προτερήματα του «κτήνους», γερά και αρχέγονα προτερήματα θηλαστικών που τον κατατάσσουν μεταξύ των πιο ευγενών ζώων τα οποία επιβιώνουν με το θάρρος και την ευφυΐα τους. Αναρωτιέμαι εάν και η αφοσίωση, τόσο ξένη στα ζώα, δεν είναι ένα απ’αυτά τα βιολογικά για το πούμε έτσι προτερήματα: γεννιόμαστε με μια ορισμένη ευγενία στο αίμα. Αυτά τα εντελώς ζωικά προτερήματα καθόρισαν άλλοτε την κατάταξη των ανθρώπων. Η προέλευση των καστών που εγκαθίδρυσαν όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δεν ήταν παρά η ύπαρξη και η μετάδοσή τους. Τα προτερήματα αυτά δεν ανήκουν αποκλειστικά και μόνον σ’αυτό που ονομάζουμε στην ιστορία μας «αριστοκρατία του ξίφους». Είναι επίσης τα προτερήματα των πρωτοπόρων, των οικιστών, των ανδρών του πολέμου και των λεγεωναρίων: όπως και αυτά του λαού όταν μια υπόθεση ή μια αναγκαιότητα του βάζει τα όπλα στα χέρια. Δεν υπάρχει τίποτε το μεγάλο στην ιστορία των ανθρώπων που να έγινε χωρίς τα προτερήματα αυτά του αίματος να έχουν κάποιο μερίδιο σ’αυτό. Δεν βλέπω να τα έχουν αρνηθεί παρά μόνον οι πρώτοι χριστιανοί, περαστικοί μεταξύ τών ανθρώπων σαν σε ξένη γη, αδιάφοροι για καθετί πέρα απ’αυτά που θα λέγαν μπροστά στον Κριτή τους.
Αυτό το ενστικτώδες μέρος του ανθρώπου, αυτό το ζωώδες μέρος του, τον επαναφέρει ασταμάτητα στον εαυτό του κι αποτελεί έτσι και την άμυνά του, είναι μάλιστα ο δικός του χώρος καταφυγής ταυτοχρόνως ενάντια στους διανοητικούς εκφυλισμούς που προσπαθούν να του επιβάλουν κι ενάντια στο γιγαντισμό και τους καρκίνους που γενιούνται από τον βιομηχανικό πολιτισμό. Του θυμίζει την αγροτική του κλήση, την οικογενειακή του κλήση, την κλήση του ως υπερασπιστή και μικρού ηγεμόνα του σπιτιού και του χωραφιού του, τον ξαναβάζει ανά πάσα στιγμή στην «ανθρώπινη κλίμακα». Και, μέσα απ’αυτή τη σχέση και αυτή την επιστροφή, τον προστατεύει απέναντι στην πλημμυρίδα που γεννάται κατά περιόδους απ’τα πάθη των ανθρώπων, απέναντι στο πλανητικό ξέσπασμα της απληστίας ή των ιδεολογιών. Έχουμε όλοι μεσα μας τη βάρκα του Νόε, όμως είναι το μόνο που έχουμε.
Κι αυτό το κάλεσμα στο βαθύτερο μέρος του εαυτού μας είναι που συντρίφτηκε εν αγνοία μας την ίδια στιγμή που υποτιμούνταν τα προτερήματα μέσα απ’τα οποία εκφράζεται. Αντιθέτως, ο νικητής στο θρησκευτικό πόλεμο που διεξήχθη είναι η προοδευτική δοκησισοφία.
Αυτή μας επιβάλει, αρχικά, έναν αφηρημένο κι ορθολογικό ορισμό του ανθρώπου, συνεπάγει απ’αυτόν τις δοξασίες που πρέπει λοιπόν λογικά να επιβληθούν σε όλους και να δημιουργήσουν σε όλους τους ανθρώπους κοινές αντιδράσεις, ορίζει μια συνείδηση εξοπλισμένη και κατευθυνόμενη τεχνητά και, για να το πούμε έτσι, βιομηχανικά, και εν τέλει, σε εφαρμογή αυτών των δοξασιών, επεξεργάζεται τους τρόπους ζωής που ο άνθρωπος οφείλει να αποδεχτεί εάν θέλει να γίνει ένα τυποποιημένο προϊόν της βιομηχανικής κοινωνίας, όπως επίσης και τη νοοτροπία που πρέπει να αποκτήσει ώστε να αποπροσωποποιηθεί τελείως και να γίνει ο αγελαίος άνθρωπος τον οποίο ένας λειτουργικός πολιτισμός χρειάζεται.
Κι αυτή η πλήρης αναμόρφωση της ζωής μας είναι που ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται, διότι δε βλέπει τις διασυνδέσεις μεταξύ των δύο τομέων της προοδευτικής δοκησισοφίας. Η εξομοίωση των υπάρξεων τους φαίνεται ένα αναπόδραστα γεγονός του βιομηχανικού πολιτισμού, η κονφορμιστική ευθυγράμμιση, ένα μεταβατικό επακόλουθο της προπαγάνδας. Στην πραγματικότητα, αυτά τα δυο αποτελέσματα προέρχονται απ’την εφαρμογή ενός και του ιδίου μηχανισμού αποβλάκωσης, πρόκειται και στις δυο περιπτώσεις για έναν εξορθολογισμό του ανθρώπου, ο οποίος αφορά απ’τη μια πλευρά την εξωτερική κι απ’την άλλη την εσωτερική ζωή, και που έχει ως στόχο του την αφαίρεση, την εκρίζωση και την καταστροφή κάθε προσωπικότητας.
