Δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε την θυσία του 18χρονου ποιητή και αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α., Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του αμούστακου παλικαριού που λίγο πριν αντικρίσει την κρεμάλα είπε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο, όμως, το οποίον έχω να είπω, είναι τούτο: Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Η θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη έγινε η σπίθα για τον αγώνα της απελευθέρωσης της Κύπρου μας από τα βρετανικά στρατεύματα, η σπίθα που έγινε φωτιά από την ΕΟΚΑ του Γρίβα Διγενή στις βουνοκορφές του Μαχαιρά, σε πόλεις, κάμπους και χωριά της Κύπρου. Ένας αγώνας που είχε ως σύνθημα την απελευθέρωση και την ένωση με την μητέρα πατρίδα.
Για εμάς τους εθνικιστές η θυσία του Βαγόρα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για τις γενιές Ελλήνων και κυρίως για την νεολαία που σήμερα πορεύεται χωρίς ήρωες και χωρίς εθνική μνήμη. Σε ένα κράτος απόλυτα αντεθνικό, έχοντας στο τιμόνι του μια από τις πιο αντεθνικές κυβερνήσεις στην ιστορία του, έχουμε ως ιερή παρακαταθήκη και ως εθνικιστές το καθήκον να μην ξεχνάμε να μην λησμονούμε ένα από τα πιο αγνά και ένδοξα κομμάτια της ιστορίας μας:
τον ηρωικό ένοπλο απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στην αιματόβρεχτη Κύπρο.
Έχουμε Ιερή Παρακαταθήκη να συνεχίσουμε να τιμούμε με όποιον τρόπο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες την μνήμη των αγωνιστών της ηρωομάνας Ε.Ο.Κ.Α και του θρυλικού Αρχηγού της Γεωργίου Γρίβα (Διγενή) και να συνεχίσουμε το όραμα και τον αγώνα για την ένωση με την μητέρα Πατρίδα.
Το τελευταίο γράμμα του Βαγορή αποτελεί παράδειγμα ανδρείας και αυταπάρνησης για εμάς τους εθνικιστές. Το διαβάζουμε σαν το τελευταίο γράμμα του Παπαφλέσσα που έλεγε «Νικήτα, πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή. Βάστα την να την διαβάζεις καμιά φορά να με θυμάσαι και να κλαις». Οι ήρωες όμως δεν πεθαίνουν διότι έζησαν. Σήμερα ζουν οι πεθαμένοι….
«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Καθώς οδηγείται στην αγχόνη τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά πριν τον θάνατο, δύο λεπτά προτού σωπάσει. Ήταν 14 Μαρτίου του 1957.
Κωνσταντίνος Σ.