Στίς σημειώσεις τοῦ π. Ντενάσια, εὑρίσκονται τά ἑξής στοιχεῖα ἀπό τήν διήγηση τοῦ π. Νήφωνος, κτίτορος τῆς Ῥουμανικῆς Σκήτης:
Αὐτός ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἔμενε σέ σπηλιά, πού ἦταν γειτονική μέ αὐτή τοῦ Ὁσίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου. Πόσο ἔζησε ἐκεῖ καί πῶς ὀνομάζεται δέν εἶναι γνωστό. Ἡ ζωή του κυλοῦσε σέ παντελῆ πτωχεία. Δέν κατεῖχε ἀπολύτως τίποτε. Περπατοῦσε χωρίς ὑποδήματα καί χωρίς σκοῦφο, ἦταν δέ σκεπασμένος μέ φθαρμένα ἄχρηστα ῥοῦχα.
Κάποτε, δύο μοναχοῖ τῆς Μολδαβικῆς Σκήτης, διήρχοντο ἀπό αὐτό τό εὐλογημένο μέρος. Ἔχασαν τόν δρόμο τους καί βρέθηκαν στό σπήλαιο τοῦ ἐρημίτου, ὅπως μᾶς ἱστορεῖ ὁ π. Νήφων. Ὁ ἀσκητής κρατοῦσε στά χέρια του ἕνα μικρό Ψαλτήρι, τό ὁποῖο διάβαζε διαρκῶς χωρίς διακοπή, ἐνῶ ταυτοχρόνως εἶχε κατακτήσει καί τήν καρδιακή εὐχή.
Κατά τήν συζήτηση μέ τούς μοναχούς, ἐξομολογούμενος ὁ ὅσιος ἐρημίτης, ἐξέφρασε τόν φόβο του μήπως κριθῆ ἀπό τόν Θεό γιά τό πάθος τῆς ἰδιοκτησίας, ἐφ’ ὅσον κατέχοντας τό Ψαλτήρι δέν εἶχε ἀπελευθερωθῆ ἀπό ὁ,τιδήποτε γήϊνο. Ἔτσι, παρέδωσε τό μοναδικό κτῆμα στούς συνομιλητάς τους, παρακαλῶντας θερμά νά τό πάρουν μαζί τους.
Προβλέποντας τόν θάνατό του, πῆγε στόν σπηλαιώτη π. Νήφωνα, ὁ ὁποῖος τότε ζοῦσε κοντά στό σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου στήν Βίγλα, καί τόν παρεκάλεσε νά τελέσει τήν Θεία Λειτουργία καί νά τόν κοινωνήσει, λέγοντας: «Πλησιάζει τό τέλος μου!»
Ὁ π. Νήφων, συμφώνησε καί ξεκίνησαν μαζί γιά τήν Θεία Λειτουργία, πού θά γινόταν στόν ναό τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κατά τήν διάρκεια τοῦ κοινωνικοῦ, ὁ ὅσιος ἐρημίτης ἀσπάσθηκε μέ σεβασμό τίς ἱερές εἰκόνες, χύνοντας συνεχῶς δάκρυα δοξολογίας πρός τόν εὔσπλαγχνο Θεό.
Κοινώνησε, καί μετά τήν ἀπόλυση ὁ π. Νήφων τοῦ πρότεινε νά καθήσει μαζί του στήν τράπεζα, ἀλλά αὐτός ἀρνήθηκε.
Εὐχαρίστησε γιά τήν ἐξυπηρέτηση καί ἀνεχώρησε, παρακαλῶντας νά τόν μνημονεύει στίς ἅγιες εὐχές του.
Δέν πρόλαβε νά φθάσει στήν σπηλιά του. Ἐκοιμήθη καθ’ ὁδόν, κατά τό ἔτος 1855, καί ἦταν ἡλικίας σαράντα ἕως σαράντα πέντε περίπου ἐτῶν.
[Αγιορείτες Πατέρες του 19ου αιώνος]