Ο Ρόλος Των Σιωνιστών Στην Μικρασιατική Καταστροφή
DER KAMERAD: Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής, ότι ουδένα αρνητικό συναίσθημα τρέφουμε προς τους Εβραίους – απλώς, παραθέτουμε ιστορικά γεγονότα.
Το ακατασίγαστο μίσος, που επί αιώνες ο Σιωνισμός τρέφει για τον Ελληνισμό, βρήκε την αποκορύφωσή του κατά τη διεξαγωγή της Μικρασιατικής εκστρατείας. Ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η οποία γκρέμισε τα όνειρα του Ελληνισμού για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, οφείλεται – σχεδόν εξ’ ολοκλήρου – στις ραδιουργίες των Εβραίων. Ορθότερα δε, κανείς σχεδόν δεν υποψιάζεται ή γνωρίζει ότι η έκβαση της εκστρατείας, ήταν προδιαγεγραμμένη από τον Σιωνισμό. Τα όσα αποκαλυπτικά στοιχεία έπονται, τεκμηριώνουν απόλυτα τον ανωτέρω ισχυρισμό, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τον υποχθόνιο ρόλο του Εβραίου, του αιώνιου αυτού μισέλληνα.
Ανέκαθεν, οι Εβραίοι μετέρχονταν δόλια μέσα για την ηθική, οικονομική, πνευματική, αλλά και για την βιολογική εξόντωση του Ελληνισμού. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα επ’ αυτού, αποτελεί η διάδοση και εκλαΐκευση των αρχών του Παντουρκισμού από τον Εβραίο Χέρμαν Βάμπερυ. Στο βιβλίο του, «Εικόνες της Κεντρικής Ασίας», που πρωτοεκδόθηκε το 1868, ο Βάμπερυ ανέπτυσσε τις αρχές του Παντουρκισμού, με εντονότατες ανθελληνικές αιχμές, ενώ η στενή του σχέση με όσους μετέπειτα απετέλεσαν τον πυρήνα των ηγετικών στελεχών των Νεοτούρκων, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας γεγονός, για την ανάπτυξη του Παντουρκικού φαινομένου, σαφής έκφραση του οποίου, υπήρξε η αναζωπύρωση των επεκτατικών βλέψεων των τούρκων προς την Ελλάδα.
Η Μικρασιατική καταστροφή, οφείλεται σε μία σειρά από αίτια. Ανάμεσα στους παράγοντες εκείνους που επισφράγισαν την τραγωδία του 1922, είναι και η έντονη ανάμειξη του Εβραϊσμού στην τεράστια ανθελληνική εκστρατεία, η οποία αναπτύχθηκε κατά την Εποποιία των ετών 1919-1922, τόσο στο μέτωπο, στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, όσο και στο εσωτερικό της χώρας, από μαρξιστικούς κύκλους, που έπαιζαν ηθελημένα ή αθέλητα, το παιχνίδι των Εβραίων. Η υπονόμευση και η αποσταθεροποίηση που οδήγησε στην πτώση του ηθικού του στρατού μας, παράγοντας ο οποίος συνετέλεσε καθοριστικά στη μετέπειτα Μικρασιατική τραγωδία, υπήρξε έργο του Αβραάμ Μπεναρόγια, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, Εβραϊκής καταγωγής.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ο Κοέν και ο Κουν Βεντούρα, άπαντες Εβραίοι, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της εποχής, δηλητηρίαζαν κατά το χειρότερο τρόπο την Ελληνική προσπάθεια, μέσω πικρόχολων κειμένων που δημοσίευαν στην Εβραϊκή εφημερίδα «Avanti» της Θεσσαλονίκης. Με τη στάση της αυτή, η Εβραϊκή κοινότητα που διέμενε στην Ελλάδα, εξέφραζε την υποστήριξή της προς τον ομόφυλό της ντοντμέ Κεμάλ, ο οποίος ήταν Σιωνιστής, όπως άλλωστε Σιωνιστές ετύγχαναν όλα τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων. Ειδικότερα, οι ηγέτες των Νεοτούρκων Ταλαάτ και Ενβέρ, ήταν κρυπτοεβραίοι και μέσω των αξιωμάτων που κατείχαν, συνετέλεσαν αποφασιστικά στην υλοποίηση των Εβραϊκών σχεδίων, στο προκείμενο ζήτημα.
Αξίζει στο σημείο αυτό, να αναφερθεί ότι όλα τα στελέχη της Επιτροπής των Νεοτούρκων στην Θεσσαλονίκη ήταν Εβραίοι. Το τεκτονικό περιοδικό «Ακακία» (Οκτώβριος 1908) αποκαλύπτει ότι η ξένη Στοά «Μακεδονία» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχε ως διδάσκαλο τον Ιταλοεβραίο Εμ. Καράσο, στην δικαιοδοσία του δε υπάγονταν τρεις ακόμη ξένες στοές, στους κόλπους των οποίων οι Ταλαάτ και Ενβέρ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν την «Κίνηση Νεοτούρκων». Η «Κίνηση Νεοτούρκων», τελούσε υπό την προστασία της ιταλικής πρεσβείας, από τυπική άποψη, ενώ τα μέλη της αποτελούνταν εξ’ ολοκλήρου από τουρκοεβραίους, μέλη των ανωτέρω ξένων στοών.
Η διείσδυση των Εβραίων στον τουρκικό τεκτονισμό κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπήρξε γεγονός τυχαίο. Είναι γνωστό, ότι την 1η Μαΐου 1909 οι τούρκοι τέκτονες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη των Σιωνιστών, ανέδειξαν στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας τον Μαχμούντ Ορφί Πασά, όργανο των Εβραϊκών επιδιώξεων, το δε ‘Υπατο Συμβούλιο της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας, αποτελούσαν οι Δαυίδ Κοέν, Ραφαέλο Ρίτσι, Ισαάκ Μαρκιόνε, Νίκολα Φόρτε, Τζωρτζ Σούρσοκ και Ιακόμπ Σουχάμι, όλοι τους Εβραϊκής καταγωγής. Μέσα από αυτούς τους κύκλους, αναδείχθηκε αργότερα, ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος με τη βοήθεια των αδελφών του Εβραίων, και όχι μόνο, θα συνέτριβε τον Ελληνικό στρατό το 1922…
‘Ενθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής επεμβάσεως στην Μικρά Ασία, ήταν ο πρωθυπουργός της Αγγλίας και Σιωνιστής Λόυδ Τζωρτζ. Ο Λ. Τζωρτζ όσο «περίεργα» τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων, άλλο τόσο «περίεργα» τους εγκατέλειψε στην πλέον κρίσιμη στιγμή, γεγονός το οποίο εάν συσχετισθεί με τις Σιωνιστικές θέσεις του βρίσκει την εξήγησή του. Αξίζει να τονισθεί, ότι ο προσωπικός γραμματέας του Τζωρτζ ήταν ο Εβραίος «Σερ» Φίλιπ Σασούουν, ο οποίος… συμπτωματικά ήταν παντρεμένος με την κόρη του τραπεζίτη Ρότσιλντ. Αμφότεροι τελούσαν και μυστικο-σύμβουλοι του άγγλου πρωθυπουργού, ενώ η επίδραση του Σιωνιστικού στοιχείου ήταν εντονότερη στη σύνθεση της βρετανικής κυβερνήσεως. Οι υπουργοί του Τζωρτζ Λόρδος Σέσιλ και Λόρδος Ρήντιγκ (κατά Εβραϊκόν κόσμον Ισαάκ Μοντ), ήταν απροκάλυπτα Σιωνιστές και εκδηλωμένοι μισέλληνες.
Ποιό όμως ήταν το σκεπτικό και οι απώτεροι στόχοι στους οποίους οι Σιωνιστές απέβλεπαν με τη Μικρασιατική Εκστρατεία; Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι η Μικρά Ασία, είναι πανάρχαια Ελληνική Γη. Παρά τους διωγμούς και τον εκτουρκισμό πολλών αιώνων, το Ελληνικό στοιχείο διέθετε στην περιοχή αυτή μία ισχυρή Εθνολογική βάση. Οι Σιωνιστές, έβλεπαν τη μόνιμη Ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία σαν μία θανάσιμη απειλή προς τα συμφέροντά τους. Αφ’ ενός δεν ήθελαν για ιδεολογικούς λόγους να δουν την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού να πραγματώνεται, αφ’ ετέρου μία μεγάλη αλλά αδύναμη Τουρκία, ήταν η περίπτωση του εύκολου θύματος για την οικονομική διείσδυση που ονειρεύονταν. Συνεπώς, η Ελληνική παρουσία στα Ιωνικά παράλια και γενικότερα στη Μικρά Ασία έπρεπε να εκλείψει, διότι αποτελούσε πρόσκομμα στην υλοποίηση των Σιωνιστικών σχεδίων. Για να επέλθει όμως η εξάλειψή της, έπρεπε να υπάρξει μία βίαιη μετακίνηση ή και αφανισμός του Ελληνικού πληθυσμού, ένας στόχος που μόνο δια της γενοκτονίας έβρισκε την πραγμάτωσή του. Για τη γενοκτονία χρειαζόταν ένα πρόσχημα. Και το πρόσχημα βρέθηκε.
Η Ελλάδα αποφασισμένη να διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαιά της στη Μικρά Ασία, υπό την προτροπή της Βρετανίας και γενικά των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, τη διαβεβαίωση των οποίων για αμέριστη συμπαράσταση είχε προηγουμένως εξασφαλίσει, αποβίβασε στρατό το 1919 στη Σμύρνη. Το σχέδιο ήταν πανούργο: Οι Σιωνιστές, δια των Μεγάλων Δυνάμεων, τους ηγέτες των οποίων επηρέαζαν ενέπλεξαν τον Ελληνικό Στρατό σε μία θανάσιμη παγίδα και μαζί του καταδίκασαν τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Μικράς Ασίας.
‘Ωθησαν τα Ελληνικά στρατεύματα στα βάθη της Μικράς Ασίας παρέχοντάς τους μία εφήμερη βοήθεια και όταν οι συγκυρίες κατέστησαν τις Ελληνικές δυνάμεις τρωτές, επήλθε η κατακόρυφη ενδυνάμωση των Κεμαλικών στρατευμάτων και η συντριβή των Ελλήνων. Και μαζί με τη συντριβή, βρέθηκε η ευκαιρία να σφαγιασθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, με πρόσχημα τα δεινά που υπέστησαν οι τούρκοι από τον Ελληνικό στρατό, κατά τη νικηφόρα προέλασή του στο διάστημα 1919-1922. Η θανάσιμη παγίδα ήταν καλά προσχεδιασμένη…
Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα, τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ’ αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα, η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των Εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.
Η Εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο Εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (Tρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η Εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.
‘Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, Εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον ‘Ελληνα. Στην πραγματικότητα, ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».
Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο Ε. Βενιζέλος εγκατέλειψε την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς, ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…
Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των Εβραίων. Το περιστατικό, τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:
Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και Εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας, τόσο συνέργησε ο διεθνής Σιωνισμός. Η Εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι Εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα οστά των νεκρών, τα οποία προορίζονταν να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς! Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους Εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ. Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη της Λωζάννης, που προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.
‘Οπως θα καταδειχθεί και στα επόμενα άρθρα που αφορούν τον Σιωνισμό, ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων, όπως στη συνέχεια θα καταδειχθεί ευκρινώς.
Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής Σιωνισμός λυσσαλέα βάλλει κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια, με οδυνηρές για το Έθνος μας προεκτάσεις.
Όποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑΙ ή ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ;
Επειδή, η έστω περιληπτική αναφορά στις ανθελληνικές Σιωνιστικές συνωμοσίες, που πραγματοποιήθηκαν από το 1897 έως το 1922, και που είχαν σαν αποτέλεσμα τους την Μικρασιατική Καταστροφή, χρειάζονται στην πραγματικότητα πολλές δεκάδες σελίδες, θα αναφερθούν ενδεικτικά μόνο 2 ακόμα αποσπάσματα από ισάριθμες ιστορικές μελέτες:
1)’
Ευρισκόμεθα εις τας πρώτας ημέρας των Βαλκανικών Πολέμων, το 1912. Οι υπόδουλοι Έλληνες του Βορρά και ολόκληρον το Έθνος δέονται δια την ταχείαν απελευθέρωσιν από τον τουρκικόν ζυγόν’. Οι Τούρκοι μεταφέρουν στρατεύματα από την Ασία και άλλα σημεία της απεράντου Αυτοκρατορίας των. Κάποιο βράδυ ο Τούρκος διοικητής δέχεται μυστικήν επίσκεψιν δέκα επιφανών πολιτών της Θεσσαλονίκης! Είναι η ηγεσία της Μασωνικής Στοάς Αλλιάνς’ (Συμμαχία) και της Εβραϊκής παροικίας της Θεσσαλονίκης. Μέσα στην συγκινητικήν ατμόσφαιραν οι επισκέπται δηλώνουν:
– Παρακαλούμεν την εξοχότητα σας, να δεχθήτε δια τον ιερόν Τουρκικόν αγώνα, το ποσόν των 650.000 χρυσών λιρών και να εγκρίνετε την άμεσον ίδρυσιν του εθελοντικού Σώματος, εξ Εβραίων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι εξοπλισμένοι εξόδοις μας, θα πολεμήσουν ως ένας άνδρας εναντίον των κατηραμένων Ελλήνων!
Ο Τούρκος διοικητής δακρύζει, αλλά και γελά από την απροσδόκητον αυτή χαράν, υποσχόμενος να ειδοποιήση πάραυτα τον ίδιο τον Σουλτάνον, με την πρότασιν τίτλων και παρασήμων εις τους πιστούς υπηκόους του.
Ύστερα από λίγες ώρες ωρίσθη το κέντρον προσελεύσεως των Εβραίων εθελοντών και το επιτελείο του, που απετελείτο από μερικούς τούρκους αξιωματικούς ντονμέδες’, δηλαδή εβραιοτούρκους σαν τον ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ’.
(βλ. Χ. Βασιλόπουλου Η Εβραιομασωνία’ σελ.146).
Σχετικά με το περιστατικό αυτό, η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ‘, στο φύλλο της 9ης Οκτωβρίου 1912 γράφει: “Κατά χθεσινάς πληροφορίας εκ Θεσσαλονίκης, το εβραϊκόν εθελοντικόν σώμα, το οποίον εσχηματίσθη εκεί άμα τη επιστρατεύσει των Βαλκανικών Κρατών, όπως βαδίση εναντίον της Ελλάδος, διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, ευθύς ως εγνώσθη, ότι ο Ελληνικός Στρατός, διαβάς τα σύνορα προχωρεί προς την Θεσσαλονίκην.”
2) Το άλλο απόσπασμα που καταδεικνύει την έκταση και το βάθος των ανθελληνικών Σιωνιστικών συνομωσιών, μέχρι της οδηγήσεως στην Μικρασιατική Καταστροφή, είναι καταχωρημένο στο γνωστό περιοδικό ”ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ” και σε μια από τις συνέχειες του Ιστορικού και Δημοσιογράφου Γιώργου Ρούσσου, ΑΣΠΑΣΙΑ ΜΑΝΟΥ: ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΜΙΑΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ’ που δημοσιεύτηκε από τα τέλη του 1974 μέχρι τα μέσα του 1975. Το κείμενο αυτό τιτλοφορείται, ”ΕΝΟΧΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ” και περιγράφει τα περί των εκλογών του 1920, που σαν αποτέλεσμά τους είχαν την συντριπτική ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου και σαν συνέχεια αυτής την Μικρασιατική Καταστροφή. Κάτω από τον υπότιτλο, “ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ”, αναφέρει:
“ Εκτός όμως από τους κακούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπήρχαν και ωρισμένα άλλα στοιχεία που συνέτειναν αποφασιστικά στην ήττα του. Και εννοούμε εδώ τους Τούρκους και Εβραίους ψηφοφόρους της Μακεδονίας, οι οποίοι εμαύρισαν τον Βενιζέλο με μανία, προφανώς για να καταστρέψουν την μεγάλη Ελλάδα που οικοδομούσε. Με την αποφασιστική ψήφο τους, επέτυχαν ώστε το Κόμμα των Φιλελευθέρων, να μην κερδίση ούτε μια έδρα στους νομούς Θεσσαλονίκης, Κοζάνης και Φλώρινας. Και οι 50 έδρες των νομών αυτών κερδήθηκαν από τους βασιλικούς. Και όμως, ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που είχε απελευθερώσει την Μακεδονία από τον Τουρκικό ζυγό. Τώρα, οι τουρκικές ψήφοι της περιοχής, καθώς και οι Εβραϊκές, τον γκρέμιζαν από την εξουσία. Διότι, αν κέρδιζε τις 64 έδρες, όπως εδικαιούτο και έπρεπε, η πλειοψηφία του θα ήταν αναμφισβήτητη και η παραμονή του στην εξουσία ακλόνητη. Οπότε, όλα θα ήσαν διαφορετικά και το μέγα εθνικό πρόβλημα θα λυνόταν, όχι με την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά κατά τρόπον που, το λιγώτερο, θα μας εξασφάλιζε την κυριότητα της Ανατολικής Θράκης, ίσως δε και μια αυτονομία της Σμύρνης και της ενδοχώρας της.
Για το άθλιο εκλογικό αποτέλεσμα της Μακεδονίας το ’20, μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα, ότι το ίδιο είχε συμβή και στις εκλογές της 31ης Μάη 1915, τότε που ερωτήθηκε ο λαός αν θα ήθελε να μείνουμε ουδέτεροι’ ή να βγούμε στον πόλεμο υπέρ των Δυτικών Συμμάχων. Από τις 64 έδρες των νομών Θεσσαλονίκης, Δράμας, Φλώρινας και Κοζάνης δεν εκέρδισε καμμιά ο Βενιζέλος. Διότι, η κυβέρνησις Γούναρη, μετεχειρίζετο εις τας νέας επαρχίας την ουδετερότητα‘ ως έμβλημα της συμμαχίας της με τους Τούρκους και τους Εβραίους.
Τούτο ανέγκασε τον Στέφανο Δραγούμη, αντίπαλο εν τούτοις του Βενιζέλου, να ειπή: Αυταί δεν είναι εκλογαί. Είναι ελληνοτουρκική συμμαχία’. Ο λόγος του Δραγούμη, είχε βαθύτερο νόημα. Έκρυβε μια πικρότατη αλήθεια. Ότι οι αντίπαλοι του Βενιζέλου, προκειμένου να τον ρίξουν από την εξουσία δεν εδίστασαν να συμμαχήσουν ακόμα και με τους Τούρκους, ακόμα και με τους Εβραίους.”
Δυο άλλα σημαντικά παραδείγματα μπορείτε να βρείτε :
- Στην ”ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ‘ του Σπύρου Μαρκεζίνη και στις σελ. 141, 142, 143 του 7ου τόμου, όπου υπό τον τίτλο “ΚΟΜΙΤΑΤΟ” περιγράφεται, συνοπτικά, πως οι Εβραίοι και οι Μασόνοιι της Θεσσαλονίκης δημιούργησαν το υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ γνωστό Κίνημα των Νεοτούρκων, που αναδιοργάνωσε τον τουρκικό στρατό και τον εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού, στις πεδιάδες και στα βουνά της Μικράς Ασίας.
- Στο βιβλίο ”Η ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ‘” της Μάρτζορη Χαουζπιάν, το οποίο περιγράφει πως οι Εβραίοι της Τουρκίας, οργάνωσαν και εξετέλεσαν οι ίδιοι την σφαγή των Ελλήνων της Σμύρνης.