ΠΕΡΙ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ
DER KAMERAD: Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής, ότι ουδένα αρνητικό συναίσθημα τρέφουμε προς τους Εβραίους – απλώς, παραθέτουμε ιστορικά γεγονότα.
Γενική Ιστορική Εισαγωγή
Ο Σιωνισμός, πρέπει να έλαβε την πρώτη συγκροτημένη μορφή του, μετά την καταστροφή του ναού του Σολομώντος και την “εξορία” των Εβραίων στην Βαβυλωνία. Κατά το 586 π.Χ. και μετέπειτα που εδημιούργησαν την κυβέρνηση της διασποράς. Εκεί αναμίχθησαν με τους Χαλδαίους, οι οποίοι ησχολούντο με την φιλοσοφία, ιστορία, αστρονομία και επικοινωνία με τα πνεύματα. Εκ του κόμματος αυτού, εγγενήθη η αίρεσις των Φαρισαίων, η οποία απετέλεσεν μυστικόν σχίσμα. Οι Φαρισαίοι, ήσαν φανατικοί Εβραίοι. Έτσι άρχισε να σχηματίζεται η αποκρυφιστική Καμπάλα, η οποία εμεταδίδετο από τους δασκάλους στους μαθητάς. Η παράδοσις αυτή, οδήγησεν αργότερα εις το Ταλμούδ της Βαβυλωνίας.
Κατά τους Φαρισαίους, ο Θεός θα εβασίλευεν επί των λαών μέσω των Εβραίων, οι οποίοι θα είχαν την υλική κυριαρχίαν επί της γης.
Δι αυτούς, ο αναμενόμενος Μεσσίας δεν ήταν πνευματικός ηγέτης, αλλά Βασιλεύς βαπτισμένος μέσα στο αίμα των νικηφόρων πολέμων εναντίον των μη-Εβραίων, οι οποίοι θα έκαναν το ισραήλ κυρίαρχο του κόσμου. Αυτή την κυριαρχία περίμεναν από τον ανύπαρκτο κατ’ αυτούς Θεό, τον οποίο συνέχιζαν να λατρεύουν προς ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Οι Φαρισαίοι, περίμεναν την κυριαρχία όχι από τον Θεό αλλά από τα ανθρώπινα χέρια.
Δια της μυστικής τους οργανώσεως (και μέσω του ιδίου του μασονισμού), κατόρθωσαν να σταθεροποιήσουν την ισχύ τους στην Ιουδαία. Οι Φαρισαίοι δια της μυστικής των οργανώσεως και της συνωμοσίας, επεδίωκαν να καταλάβουν την πολιτική αρχή, καταλαμβάνοντας τις ανώτατες θρησκευτικές θέσεις, υποτάσσοντας αυτούς και το συνέδριο και σταδιακώς να τρέψουν τον λαόν υπέρ της μυστικής των διδασκαλίας. Κατά τον ιστορικό Ιωσήφ Φλάβιο, κατόρθωσαν αυτούς τους σκοπούς. Έβλεπαν δε τους μη μεμυημένους ως απλά κτήνη ενώ τους μεμυημένους ως υπερανθρώπους. Οι Φαρισαίοι, έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τα δικαστικά ιδρύματα και το συνέδριο (Σαχεδρίν).
Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, η διακυβέρνηση του Εβραϊκού λαού μεταφέρθη κρυφά στην Τιβεριάδα και αργότερα στην Βαβυλώνα . Περί του 1680, μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη, και από το 1880, στηνΘεσσαλονίκη. Μετά την απελευθέρωσή της από τους Έλληνες μετεφέρθη πάλι (όπως ήταν φυσικό) στην Μεγάλη Βρετανία και μετά στις ΗΠΑ. Το 1970 το συνέδριο εγκατεστάθη στην Ιερουσαλήμ.
Κατά τις μαρτυρίες του Ραββίνου Βράχμα, οι απόγονοι του Δαυίδ κατέφυγαν στην Βαβυλώνα, την οποίαν εθεώρουν δευτέρα πατρίδα των και εκεί ίδρυσαν την μυστικήν Εβραϊκήν κυβέρνησιν. Η ύψιστη σημασία του ηγεμόνος “εν εξορία”, είναι ότι συγκεντρώνει όλη την πολιτική και θρησκευτική εξουσία εφ’ όλων των Εβραίων της Υφηλίου. Το ενδιαφέρον σημείο, εδώ είναι ότι την μυστική κυβέρνηση των απανταχού Εβραίων την έλεγχαν – πολύ σύντομα, οι Χάζαροι τοκογλύφοι-ενεχυροδανειστές, οι οποίοι ουδεμία φυλετική σχέση είχαν με τους Εβραίους και οι οποίοι ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου! Σήμερα, από τους αυτοαποκαλούμενους Εβραίους παγκοσμίως μόνον το 2% εξ αυτών είναι φυλετικά Εβραίοι, οι υπόλοιποι είναι Χάζαροι μογγόλοι.
Την πρώτη δράση αυτής της μυστικής κυβερνήσεως βλέπουμε κατά την επανάσταση του 150 μ.Χ. σε Κυρηναϊκή και Κύπρο, και από εκεί σε Αίγυπτο με τάση διαδόσεως και στην Συρία, αλλά ανεκόπη χάρη στις κοινές προσπάθειες των Ελλήνων και Ρωμαίων, οι οποίοι την κατέπνιξαν στην Αίγυπτο.
Ο Ρενάν, αναφέρει μερικές από τις βαρβαρότητες των “έν φρενίτιδα Εβραίων”, “ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των φονευμένων από αυτούς, τα δε έντερα των τα χρησιμοποιούσαν για ζώνη”. Οι σφαγέντες από τους Εβραίους επαναστάτες στην Κυρηναϊκή, ανήρχοντο σε 240.000, στην Κύπρο σε 100.000 Έλληνες…!
Κατόπιν, για πολύ καιρό χάνονται τα ίχνη της Εβραϊκής υπερκυβερνήσεως και αποκαλύπτονται ξανά κατά τον Ε’ και ΣΤ’ αιώνα, με τις συνεχείς πολιτικές ραδιουργίες κατά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Από τον Ε’ αιώνα, η Εβραϊκή παροικία συνεχώς αυξάνει και συγκεντρώνεται σε τμήμα της Κωνσταντινουπόλεως, το ονομαζόμενον “χάλκινος αγορά”. Η δράση των Εβραίων, πολιτικές ραδιουργίες, προδοσίες κλπ, προκάλεσε την εκτόπισή τους από τον Θεοδόσιο τον Β’ και τον Ιουστίνο τον Β’.
Κατά το 614, δια της κοινής δράσης της Εβραϊκής κυβερνήσεως και των Περσών, δι’ εφόδου κατελήφθη η Ιερουσαλήμ και εσφάγησαν από τους Εβραίους 90.000 Έλληνες Χριστιανοί.
Κατά τον ΙΑ’ αιώνα, οι Χαλίφες της Βαγδάτης, θορυβηθέντες από την συνεχή αύξηση της δύναμης και προπαγάνδας των Εβραίων, επετέθησαν εναντίον των. Πολλές Εβραϊκές προπαγανδιστικές ακαδημίες κατεστράφησαν, πολλοί Ραββίνοι εξωρίσθησαν από την Βαβυλώνα και ο ηγεμών της εξορίας Εζεκίας εθανατώθη. Οι εβραίοι, άρχισαν να εγκαταλείπουν την Βαβυλωνία και άλλοι εγκαταστάθηκαν στην Αραβία, ενώ άλλοι εγκαταστάθηκαν στην Δύση κυρίως Ισπανία και Γαλλία. Τα ίχνη της Εβραϊκής εξουσίας εν εξορία χάνονται για μερικό διάστημα και τον ΙΕ’ αιώνα ανακαλύπτονται στηνΚωνσταντινούπολη. Η ύπαρξη της μυστικής Εβραϊκής κυβερνήσεως στην Κωνσταντινούπολη, φαίνεται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο για την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως κατά το έτος 1453.
Κατά το 1488, ο Βασιλεύς της Γαλλίας Κάρολος VIII, εξέδωσε διάταγμα βάσει του οποίου οι Εβραίοι της Προβάνς, όφειλαν ή να ασπαστούν τον Χριστιανισμό ή να εγκαταλείψουν την Γαλλία. Κατά τους τελευταίους αιώνες, οι Σιωνιστές ανέπτυξαν και τελειοποίησαν τις μυστικές οργανώσεις τους σε τέτοιο σημείο που να εκπλήσσεται κανείς για τον σατανικό μηχανισμό τους. Σήμερα δεν είναι πλέον μυστικό, ότι οι χειραγωγούντες τις μυστικές οργανώσεις, είναι οι Σιωνιστές.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον Εβραϊσμό, συγκεκριμενοποιείται προς τα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ., σε μία περίοδο κατά την οποία συντελείται μία πολιτιστική ανάπτυξη των Φιλισταίων στις ακτές της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι ως γνωστόν είναι ελληνικό φύλο, που έλκει την καταγωγή από τους Αχαιούς, προέρχεται δε από την Κρήτη.
Οι Φιλισταίοι λοιπόν, φορείς μίας υψηλής πολιτιστικής παραδόσεως που όμοιά της δεν είχαν ποτέ γνωρίσει οι νομάδες Σημίτες, επεκτείνονται σε ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης. Τότε ακριβώς, επιχειρείται λυσσωδώς η εκδίωξή τους από τους Χανανίτες και τους ευρισκόμενους σε πρωτόγονη κατάσταση περιφερόμενους Ιουδαίους. Μέχρι να επέλθει η επιβολή των Φιλισταίων, προηγήθηκε ένας αγώνας αδυσώπητος, σηματοδοτώντας την αρχή της συγκρούσεως, ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον εβραϊσμό.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να επισημανθεί, ότι τους Φιλισταίους οι Αιγύπτιοι τους αποκαλούσαν «Παλαισάτι», δηλαδή πρόσφυγες, ονομασία από την οποία προήλθε αργότερα η λέξη «Παλαιστίνιος». Ανιχνεύοντας τις πηγές του παρελθόντος, προκύπτει ότι η χώρα της Παλαιστίνης, ουσιαστικά γη Ελληνική, έλαβε την ονομασία της από τον Ηρόδοτο. Το δε νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, της γης δηλαδή των «Παλαισάτι» – Φιλισταίων, ονομάζοταν από τους Εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των Κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή.
Οι εβραίοι, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη. Αντιπροσωπευτικό δε των αισθημάτων που έτρεφαν και που εξακολουθούν να τρέφουν για τους Έλληνες, είναι το ακόλουθο απόσπασμα, προερχόμενο από τον «προφήτη» Σοφωνία (6ος αιώνας π.Χ.), έναν από τους απειράριθμους συγγραφείς περικοπών της Παλαιάς Διαθήκης: «Αλίμονον εις τους κατοικούντας εις τα παράλια της θαλάσσης, εις το έθνος των Κρητών. Ιδού ο λόγος του κυρίου εναντίον σας: Θα σε ταπεινώσω, χώρα των Φιλισταίων, θα σε ερημώσω, ώστε ουδείς κάτοικος να υπάρχη. Και θα γίνει λιβάδιον, βοσκότοπος δια τους ποιμένας και μάνδρα δια τα πρόβατα. Αύτη θα μοιρασθή δια κλήρου εις το υπόλοιπον του Οίκου του Ιούδα…»
Εξ άλλου, η επινόηση και διαιώνιση του μύθου της κατατροπώσεως του Φιλισταίου Γολιάθ από τον ισχνό Εβραίο Δαυίδ, αποτελεί έναν μύθο που συνιστά κωδικοποίηση μιας οδυνηρής πραγματικότητας, η οποία αλληγορεί την προσπάθεια που κατέβαλλε δια δόλου ο Σιωνισμός, προκειμένου να επιτύχει την εξόντωση του πανίσχυρου μυικά, αλλά άδολου Γολιάθ (Ελληνισμού), με σκοπό την τελική εξόντωσή του. Υποδηλώνει, την σύγκρουση της δολιότητας με τη δύναμη και την επικράτηση της πρώτης.
Επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα, πρέπει να τονίσουμε ότι την Ελληνικότητα των Φιλισταίων δεν διανοούνται να την αμφισβητήσουν ούτε τα ίδια τα φερέφωνα του Εβραϊσμού. Χαρακτηριστική επ’ αυτού, είναι η περίπτωση του πρέσβη Γ. Τσορμπατζή, γνωστού φιλοσιωνιστή, ο οποίος σε βιβλίο που εξέδωσε το 1905 υπό τον τίτλο «Ηώς της Εβραϊκής Παλιγγενεσίας», αναφορικά με την καταγωγή των Φιλισταίων, παραθέτει τα ακόλουθα αποκαλυπτικά στοιχεία: «Οι Φιλισταίοι ήταν ‘Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Παρά την Βηθλεέμ ευρέθη μία των κυριοτέρων πόλεων, η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισμένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις των Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσμήματα και πήλινα αγγεία, προδίδουν αριδήλως την Μυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις τάφοις ευρήματα, πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων των Φιλισταίων, καταδεικνύουν ομοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράς της φυλής. Ετέρα έκπληξις την οποίαν επεφύλαττεν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν η αρχαιολογική σκαπάνη, είναι ότι δεν παρελάβομεν ημείς την γραφήν των Φοινίκων, αλλ’ οι Φοίνικες παρά των Φιλισταίων υπό τον αρχαιότατον ιερογλυφικόν τύπον, 22 γράμματα του οποίου απετέλεσεν την βάσιν του βραδύτερον μεταδοθέντος εκ Φοινίκης αλφαβήτου...»
Κατά πολύ αργότερα, οι έχοντες σημιτική καταγωγή Φοίνικες, θα πολεμήσουν λυσσαλέα τον Ελληνισμό σε όλες τις περιοχές του, με σκοπό να καταστούν ισχυρή ναυτική δύναμη. Οι Φοίνικες, θα συνεργασθούν στενά με τους Πέρσες εναντίον των Ελλήνων και το 498 π.Χ., έτος κατά το οποίο οργανώθηκε από τον Αρισταγόρα και τον Ιστιαίο η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, οι ‘Ιωνες, θα κατατροπώσουν τον φοινικικό στόλο πλησίον της Σαλαμίνας της Κύπρου.
Θα επακολουθήσει μία δυσμενής έκβαση των θαλασσίων επιχειρήσεων τις οποίες διεξήγαν οι Έλληνες, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη διάλυση του στόλου των Ιώνων από τους Φοίνικες, ύστερα από ναυμαχία που δόθηκε κοντά στη νήσο Λόδη το 596 π.Χ. Αιτία της ήττας ήταν η οργανωτική αδυναμία του Ιωνικού στόλου, ήττα η οποία θα ανοίξει το δρόμο στους Πέρσες για την κατάληψη της Μιλήτου και την εξόντωση των κατοίκων της. Μία άγνωστη πτυχή στους ελληνοπερσικούς πολέμους αποτελεί το γεγονός, ότι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, σημαντικότατο παρασκηνιακό ρόλο διαδραμάτισε η σύζυγος του Πέρση βασιλιά, η Εβραία Εσθήρ. Η Εσθήρ, προκειμένου να επηρεάσει αποφασιστικά τη γνώμη του Ξέρξη, αναφορικά με το ζήτημα της εκστρατείας, εξόντωσε το φιλέλληνα σύμβουλό του Αμμάν και σε πλήρη σύμπνοια με τον επίσης Εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργό Μαρδοχαίο, έστρεψαν τον Πέρση αυτοκράτορα κατά των Ελληνικών πόλεων.
‘Όταν ο Ξέρξης θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, το 480 π.Χ. ο φοινικικός στόλος με το Βασιλιά της Σιδώνας Τετρανέστο, της Τύρου Μάπεν και της Αράδου Μερβαάλ, θα μεταφέρει το μηδικό ασκέρι στα ελληνικά εδάφη. Οι Φοίνικες όμως δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τους τις ανθελληνικές ενέργειες, αλλά επετέθηκαν και στην Μεγάλη Ελλάδα κατά των Ελλήνων, σε σύμπραξη με τους αποίκους τους Καρχηδονίους. Ωστόσο, τα μισελληνικά τους σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Την ημέρα κατά την οποία ο περσικός στόλος που είχε φοινικική ηγεσία καταστράφηκε στην ένδοξη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.χ., ο τύραννος των Συρακουσών Γύλων, νικούσε τα στρατεύματα των Φοινίκων στην μάχη που διεξήχθη κοντά στην Ιμέρα, κατά την οποία μάλιστα σκοτώθηκε και ο αρχηγός των Φοινίκων Αμίλκας. Δεν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο προδότης στη μάχη των Θερμοπυλών, ο μηδίσας Εφιάλτης, ήταν γεφυραίος…
Όμως οι Εβραϊκές ραδιουργίες δεν σταματούν στο σημείο αυτό. Ο «περιούσιος λαός», εμπνεόμενος από τον ιουδαίο ιστορικό Φλ. Ιώσηππο, ο οποίος στα έργα του «Λόγοι κατ’ Απίωνος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», επιχειρεί να υποβαθμίσει την ζωτική συμβολή των Ελλήνων στη γένεση του Πολιτισμού, επιδίδεται στην διαστροφή της αλήθειας.
Πληθώρα ιστορικών στοιχείων, αποδεικνύουν ότι ανάμεσα στο 1000 και στο 500 π.Χ. κλιμακώνεται εντονότατα η αντίθεση ανάμεσα στους ‘Ελληνες και στους Φοίνικες εμπόρους. Η κυριαρχία στη Μεσόγειο, αποτελεί ζωτικό στόχο αμφοτέρων των πλευρών, η επίτευξη του οποίου συνεπάγεται τον έλεγχο της οικονομικής ζώνης της ευρύτερης περιοχής. Κάτω από αυτή την εξήγηση, παρέχεται μία επαρκής απάντηση στο ερώτημα, γιατί οι φοίνικες εξέθρεψαν ένα πρωτοφανές μίσος κατά των Ελλήνων και έγιναν μηδίσαντες. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο ότι οι Γεφυραίοι (σημιτικής καταγωγής), συνετέλεσαν αποφασιστικά τόσο στην συνθηκολόγηση της Μιλήτου και της Αλικαρνασσού, όσο και στην υπονόμευση της άμυνας της Εφέσου, την οποία ανενδοίαστα κατέστρεψαν. Ο δε Γεφυραίος, με εξελληνισμένο όνομα, Ηρόστρατος, πυρπόλησε και κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος στηνΈφεσο, δημιούργημα που συγκαταλεγόταν στα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
‘Έκδηλη υπήρξε επίσης η αντίδραση των Εβραίων στην προσπάθεια την οποία κατέβαλλε ο Μ. Αλέξανδρος δια της οποίας απέβλεπε στην πολιτική ένωση του Ελληνισμού. Είναι ιστορικά γνωστό, ότι η μοναδική πόλη που αντιστάθηκε στο ενωτικό κήρυγμα του Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του προς την Ασία, ήταν η Θήβα. Η πόλη των Θηβών, αποτελούσε την ισχυρότερη, εντός Ελλάδος, κοινότητα των γεφυραίων, οι οποίοι υπήρξαν προγενέστερα οι πρώτοι μηδίσαντες στρεφόμενοι κατά του Ελληνισμού. Επίσης οι γεφυραίοι πρωτοστάτησαν στην εισαγωγή του του νοσηρού φαινομένου της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας στον ελλαδικό χώρο. Η καταστροφή της κοινότητας των γεφυραίων και η εξάλειψη της ισχύος τους, επέφερε την ενότητα του Ελληνισμού. Κατά την διεξαγωγή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου προς την Ασία και συγκεκριμένα κατά τη διέλευση της Μικράς Ασίας, ο μακεδόνας στρατηλάτης έγινε μάρτυρας σωρείας ανθελληνικών ενεργειών που διέπραξαν οι γεφυραίοι, τους οποίους απέπεμψε από όσες Ελληνικές πόλεις απελευθερώθηκαν.
Ακόμα είναι γνωστό, ότι ο Αλέξανδρος τους επέβαλλε, σαν ανταπόδοση και ελάχιστη τιμωρία για τα επαίσχυντα εγκλήματά τους, σκληρές οικονομικές κυρώσεις, ενώ πολλοί από αυτούς πλήρωσαν τις πράξεις τους με την ποινή του θανάτου. Στο σημείο αυτό, αξίζει να τονισθεί, ότι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα στρατεύματα του Αλεξάνδρου προέβαλλε η σημιτική Τύρος, μία στάση η οποία ερμηνεύεται ως προσπάθεια του ιουδαϊσμού, να ανακόψει την ακάθεκτη προέλαση του στρατηλάτη και την ευεργετική επίδραση του Ελληνικού πνεύματος στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Επακολούθησε η αναίμακτη είσοδος των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ιερουσαλήμ, η οποία ύστερα από την καταστροφή της Τύρου κατελήφθη αμαχητί. Πανικόβλητοι οι Εβραίοι, δεν τόλμησαν να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση, προκειμένου να μην έχουν την τύχη των κατοίκων της Τύρου. Μετά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, ο Μ. Αλέξανδρος, σύμφωνα με τη συνήθειά του να πραγματοποιεί θυσίες στους Θεούς των υποταγμένων λαών, θυσίασε και προς τον γιαχβέ. Όμως σε ένδειξη της απόλυτης κυριαρχίας του, εισέδυσε, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις, στο άδυτο των αδύτων του Ναού του Σολομώντα, μία πράξη στην οποία προσδώθηκε από τους Ιουδαίους προσβλητικό περιεχόμενο.
Οι Ιουδαϊκές ραδιουργίες, ωστόσο, δεν σταμάτησαν. Συνεχίσθηκαν, φθάνοντας στην αποκορύφωσή τους κατά τα χρόνια του Αντίοχου του Επιφανή. Ο Αντίοχος, ωστόσο, επεφύλαξε στους Ιουδαίους την επιβεβλημένη αντιμετώπισή τους. ‘Οχι μόνο κατέπνιξε τις ιουδαϊκές αντιδράσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά παράλληλα κατέστρεψε τον Ναό του Σολομώντα, ανεγείροντας στην ίδια ακριβώς θέση μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στο Δία.
Επί της, κυριαρχίας του Αντίοχου του Επιφανή, ο Ιουδαϊσμός περιορίσθηκε θανάσιμα, συρρίκνωση την οποία οι Εβραίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ. Ενδεικτικά για το ανθελληνικό μένος που έτρεφαν οι Εβραίοι, είναι τα βιβλία των Μακαβαίων. Το περιεχόμενό τους αναφέρεται στους πολέμους τους οποίους διεξήγαγαν οι Εβραίοι κατά των Ελλήνων Αντιγόνων και αποτελούν μνημεία ανθελληνισμού.
Αξίζει να παρατεθεί το απόσπασμα που αναφέρεται στο θάνατο του Αντίοχου του Επιφανή, για του λόγου το αληθές: «Ο δε πανεπόπτης κύριος ο θεός του Ισραήλ, επάταξεν αυτόν ανιάτω και αοράτω πληγή, άρτι δε καταλήξαντος τον λόγον έλαβεν αυτόν ανήκεστος των σπλάχνων αλγηδών και πικραί των ένδον βάσανοι πάνυ δικαίως τον πολλαίς και ξενίζουσαις συμφοραίς ετέρων σπλάχνα βασανίζοντα»*
‘Οταν το βασίλειο των Πτολεμαίων αντικαταστάθηκε από εκείνο των Σελευκιδών, οι Εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια που δημιούργησε η μετάπτωση αυτή και υπό την καθοδήγηση των Μακκαβαίων, εξεγέρθηκαν αρχίζοντας έναν ένοπλο αγώνα με σκοπό την επικράτησή τους. Μετά από αιματηρές μάχες, οι Μακαββαίοι κατόρθωσαν να επιβάλλουν τον μωσαϊκό νόμο σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων.
Το 63 π.Χ., εκδηλώθηκε νέα εξέγερση των Εβραίων κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των Ρωμαίων, κυριάρχων πλέον της Παλαιστίνης. Το 66 π.Χ. λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και νέα ιουδαϊκή ένοπλη επανάσταση, η οποία έφερε ως αποτέλεσμα την επικράτηση των Εβραίων στην Ανθηδόνα, στην Ασκαλώνα καθώς και στη Γάζα, με αποτέλεσμα την γενικευμένη σφαγή των Ελλήνων. Ωστόσο, γρήγορα άρχισε η ανασύνταξη των Ελληνικών και ρωμαϊκών δυνάμεων, οι οποίες υπό την κάλυψη των Ρωμαϊκών λεγεώνων του Τιβερίου, ξεκλήρισαν τουλάχιστον 50.000 Εβραίους στην Αλεξάνδρεια.
Ουδέποτε σταμάτησε το υπονομευτικό έργο των Εβραίων κατά του Ελληνισμού. Μεταξύ 115 και 116 μ.Χ., σημειώνεται μεγάλη Εβραϊκή εξέγερση, η οποία συμπίπτει με τη νικηφόρα προέλαση του αυτοκράτορα Τραϊανού κατά των Περσών. Η εξέγερση, θα προσλάβει πολυμέτωπο χαρακτήρα, καθώς εκδηλώνεται ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή και στην Κύπρο. Θα επακολουθήσει η σφαγή στην Κυρηναϊκή από τους Εβραίους 240.000 Ελλήνων υπερμάχων της πατρώας Ελληνικής θρησκείας, ενώ στην Κύπρο, οι Ιουδαίοι θα κατασφάξουν 90.000 ‘Ελληνες και θα καταστρέψουν την πρωτεύουσα της νήσου, Σαλαμίνα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός, ότι η θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων επήλθε στην πυρά όταν παραδόθηκαν, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι μέσα σε τεράστια αγάλματα του Μολώχ. Ήταν μια θυσία προς το θεό των Εβραίων. Ο Ερνέστος Ρενάναν, αφέρεται διεξοδικά στην Εβραϊκή εξέγερση και χαρακτηριστικά τονίζει ότι η φρενίτιδα που κατέλαβε τους ιουδαίους ήταν τέτοια, ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των θυμάτων τους, τα δε έντερά των τα χρησιμοποιούσαν ως ζώνες…
Μεθοδεύσεις επίσης, όπως αυτής της Βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας – Εβραϊκής καταγωγής (Μπαθ-Ζαβάι) – η οποία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τον Ελληνισμό της Ανατολής, βάπτισε το γιο της Βααλβαθάν, Αθηνόδωρο, ισχυριζόμενη ότι κατάγεται από την Κλεοπάτρα και εμφανιζόμενη παράλληλα δήθεν ως οραματίστρια της επανιδρύσεως του Βασιλείου των Σελευκιδών, μόνο δολιότητα αποπνέουν.
Η εγκληματική δραστηριότητα των Εβραίων συνεχίζεται απρόσκοπτα με την πάροδο των αιώνων. Παράλληλα, επιδίδονται και στην συστηματική πλαστογράφηση και αλλοίωση των αρχαιοελληνικών κειμένων. Η εκτεταμένη αυτή πλαστογράφηση πραγματοποιήθηκε κυρίως από τους Εβραίους, Αλεξανδρινούς συγγραφείς, υπό την καθοδήγηση Ραββίνων, κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «Πλάτων εστί Μωϋσής αττικίζων». Μία τεραστίων διαστάσεων παραχάραξη και διαστρέβλωση της πραγματικότητας συντελέσθηκε και εξακολουθεί με αμείωτη ένταση και σήμερα να συντελείται, με προκαθορισμένο στόχο την εξόντωση του Ελληνικού πνεύματος.