«Πρέπει να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλον και να γίνονται σεβόμενοι πάλι – ο διανοούμενος πρέπει να σεβαστεί το χειρωνάκτη εργάτη και αντίστροφα. Κανένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον.» — Adolf Hitler, 1924, γραμμένο στην φυλακή.
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΡΑΪΧ
Ήταν κανόνας στην Ευρώπη, ότι ένας εργοδότης είχε τη δυνατότητα της άμεσης απόλυσης περισσοτέρων του ενός εργάτη. Δεν υπήρξε ουδεμία προσφυγή οπουδήποτε για αυτή την άδικη αντιμετώπιση έναντι των εργαζομένων. Αφ’ ετέρου, οι εργοδότες δεν είχαν καμμία προστασία έναντι του ακρωτηριασμού τους απ’ τις απεργίες και τις απαιτήσεις για μη ρεαλιστικές αυξήσεις μισθών.
Ο Αδόλφος Χίτλερ νομοθέτησε δικαιώματα, δίκαια και για τον εργοδότη και για τον εργαζόμενο. Τρεις ρυθμιστικοί οργανισμοί ιδρύθηκαν για να παρέχουν αυτήν την προστασία:
1. Κάθε επιχείρηση με πάνω από 20 ανθρώπους, έπρεπε να έχει “Συμβούλιο Εμπιστοσύνης“. Αυτό το συμβούλιο, είχε το καθήκον να προωθεί την καλή θέληση και την ομαδική εργασία στην επιχείρηση. Προοριζόταν να επιλύει τις διαφωνίες. Και οι εργαζόμενοι και η διοίκηση είχαν το λόγο στη σύνθεση αυτού του συμβουλίου. Οι εκκρεμείς διαφωνίες θα μπορούσαν να αναφερθούν στις «Επιτροπές Εργασίας».
2. Οι “Επιτροπές Εργασίας“, ήταν περιφερειακοί οργανισμοί, που επόπτευαν τα Συμβούλια Εμπιστοσύνης. Ουσιαστικά, ήταν διαιτητές και μεσολαβητές, που διορίστηκαν από το κράτος, χωρίς ενδιαφέρον για εύνοια των εργαζομένων ή της εργοδοτικής διοίκησης. Λόγω της τεχνικής φύσης της βιομηχανίας κατασκευής, οι «Επιτροπές Εργασίας» βοηθήθηκαν από ένα «Συμβουλευτικό Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων», που προήλθε από όλους τους κύριους τεχνικούς τομείς γνώσης.
3. Ένα «Δικαστήριο Κοινωνικής Τιμής», καθιερώθηκε για να επιλύσει τις διαφωνίες που η «Επιτροπή Εργασίας» δεν μπορούσε να επιλύσει. Κάθε δικαστήριο, είχε έναν προεδρεύοντα δικαστή σταδιοδρομίας, που υποστηρίζοταν από δύο βοηθητικούς δικαστές: έναν που αντιπροσώπευε τους εργαζομένους, και έναν που αντιπροσώπευε την εργοδοτική διοίκηση. Το σύστημα ήταν επαναστατικό και εντυπωσιακά επιτυχές. Ο κόσμος ουδέποτε είχε δει τίποτα ανάλογο. Αυτό το σύστημα, με τους ελέγχους και τις ισορροπίες του, ήταν το πιο φωτισμένο στην ανθρώπινη ιστορία, και ο κόσμος δεν έχει δει κάτι καλύτερο έκτοτε.
Οι ανεξέλεγκτες απεργίες, οι ανταπεργίες και η συστηματική αποχή από την εργασία, έγιναν παρελθόν με την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας. Επειδή, η σύγκρουση των τάξεων είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος της Μαρξιστικής στρατηγικής, η εμφανιζόμενη απειλητική Κομμουνιστική κυριαρχία στη Γερμανία αποσυντέθηκε και εξαφανίστηκε.
Παράλληλα, οι εργοδότες έπαυσαν να αυθαιρετούν κατά των εργαζομένων και να τους παρέχουν μισθούς πείνας.
Σχέδιο του Αδόλφου Χίτλερ: “Η Σβάστικα ενώνει όλες τις τάξεις”
«Δεν χωρίσαμε τις τάξεις για να θέσουμε νέες στην θέση τους. Τις χωρίσαμε για να κάνουμε δρόμο για τον Γερμανικό Λαό ως σύνολο. Η παιδεία μας, εκπαιδεύει επίσης τα άτομα, να σέβονται το διανοητικό επίτευγμα: κάνουμε τον έναν να σεβαστεί το φτυάρι, τον άλλον να σεβαστεί τον διαβήτη ή την πένα. Τώρα, όλοι είναι συμπατριώτες, και είναι τα επιτεύγματά τους που καθορίζουν την αξία τους… Αυτό που είναι απαραίτητο, είναι να εκδιδαχθεί σε κάθε τάξη και επάγγελμα η σημασία των άλλων. Όλοι μαζί, διαμορφώνουν ένα δυνατό σώμα: εργάτης, αγρότης και επαγγελματίας…» — Adolf Hitler
Ο Αδόλφος Χίτλερ, επίσης, εισήγαγε στην Ευρώπη τον θεσμό των 40 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας. Οι υπερωρίες, αποζημιώθηκαν με αυξημένο ποσοστό μισθού, πράγμα άκρως πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Και επειδή το οκτάωρο ήταν πια ο κανόνας στην ημερήσια εργασία, οι υπερωρίες έγιναν προθυμότερα διαθέσιμες.
Επειδή πολλά από αυτά τα δικαιώματα θεωρούνται ως δεδομένα σήμερα, πρέπει να αναφερθεί κάποιος, ότι εκείνη την χρονική περίοδο, τέτοια κοινωνική προστασία ήταν ανήκουστη έξω από την Γερμανία.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Αδόλφος Χίτλερ, περιόδευε συχνά στα εργοστάσια, για να δει και να ακούσει ο ίδιος από τους εργαζομένους και τη διοίκηση εάν η νέα νομοθεσία βελτίωνε την πλευρά τους. Περπάτησε στα εργοστάσια χωρίς σωματοφύλακες μεταξύ εκατοντάδων ατόμων οπλισμένων με μηχανικά κλειδιά και ανυψωτικούς γερανούς. Στα δώδεκα έτη της υπηρεσίας του και έχοντας επισκεφθεί πολλά εργοστάσια, δεν υπήρξε ποτέ – ούτε ένα – ανεπιθύμητο περιστατικό. Οι εργαζόμενοι, τον είχαν ειδωλοποιήσει…
Σε μια άλλη καινοτομία του, ο Αδόλφος Χίτλερ, αύξησε τα διαλείμματα εργασίας σε δύο ώρες την ημέρα, παρέχοντας στους εργαζόμενους μεγαλύτερη δυνατότητα χαλάρωσης και χρήσης των γηπέδων και των άλλων εγκαταστάσεων, που οι μεγάλες βιομηχανίες έπρεπε τώρα να παρέχουν στους εργάτες.
Όλοι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, επίσης λάμβαναν σύνταξη και ασφάλεια, σε περίπτωση ασθένειας ή ανικανότητας.
